Podtrzymać iluzję
W sobotę odbyłem długi spacer ulicami jednego z miast, pokazując je moim bliskim przyjaciołom, którzy go nie znali - pisze w felietonie dla e-teatru Paweł Wodziński.
I choć jestem oswojony z tym widokiem, chodzę tymi ulicami co jakiś czas od kilku lat, za każdym razem jest to dla mnie przeżycie. Myślę nawet, ze im dłużej nimi chodzę, tym bardziej ulegam emocjom. Powodem moich emocji jest widok rozpadających się przepięknych XIX- wiecznych kamienic, dramatycznie zapadnięte chodniki, opuszczone, zamknięte sklepy i punkty usługowe, krajobraz w dużej mierze zdegradowany.
Przeczytałem kilka tygodni temu w prasie, że tuż obok, w prostej linii jest to odległość ok. 300 - 500 metrów, zostanie zbudowana marina, mająca służyć środowisku żeglarskiemu i kajakowemu. Koszt takiej mariny, połączonej z hotelem oraz infrastrukturą portową wyniesie ok. 21 milionów złotych. Rozstrzygnięto już konkurs na projekt, za chwilę rusza budowa. Przypomniałem sobie ten artykuł i własne wzburzenie sprzed tygodni, podczas sobotniej wędrówki po mieście. Trzeba być naprawdę ślepym, by nie reagować na widok obszaru zdegradowanego, w którym mieszka i pracuje kilkanaście tysięcy ludzi i zajmować się budową centrum sportowego, z którego korzystać będą dziesiątki i setki.
Ale potem się uspokoiłem, bo rozumiem, dlaczego tak się dzieje. Nowe obiekty sportowe bywają w Polsce pomnikami władzy, pełnią funkcję wizytówek miast, pomagają zarządzać emocjami społecznymi, ale mają także wzmocnić wiarę w skuteczność zmian, podtrzymać iluzję życia w nowoczesnym mieście czy kraju. Skoro w ciągu 22 lat nie udało się przemienić przestrzeni publicznej, zmienia się te jej fragmenty, który są najbardziej widoczne. Może ktoś, patrząc na nowoczesną infrastrukturę sportową uwierzy, że żyje w przyjaznym i jednocześnie nowoczesnym miejscu i nie będzie zwracał uwagi na spadający tynk z elewacji, brudne podwórka, dziury w jezdniach i na chodnikach.
