Opowieść o wyścigu szczurów
"Glengarry Glen Ross" w reż. Tadeusza Bradeckiego Teatru Powszechnego z Warszawy w Poznaniu. Pisze Olgierd Błażewicz w Głosie Wielkopolskim.
Gdy po raz pierwszy byłem na "Glengarry Glen Ross", na początku lat 90. w krakowskim Starym Teatrze, sztuka Davida Mameta wydała mi się nazbyt amerykańska i mało zrozumiała A przy tym mało efektowną przywodząc na myśl tzw. produkcyjniaki z lat PRL.
Minęło kilkanaście lat transformacji i gospodarki kapitalistycznej i ta sama sztuka, na gościnnych występach warszawskiego Teatru Powszechnego w Poznaniu, sprawiała wrażenie, jakby odnosiła się wprost do naszej, polskiej rzeczywistości. Bo jest to opowieść o ludziach pracujących w firmie, którą rządzą okrutne prawa wyścigu szczurów. Musisz mieć sukces, bo wylecisz, a o sukces tu tak bardzo trudno, bo wszystko jest skorumpowane, nieuczciwe i niemoralne. I każdy chcąc się w niej utrzymać musi dostosować się do obowiązujących w niej reguł. Nie wystarczy dobrze wypaść w oczach szefa trzeba jeszcze umaczać w coś kolegę.
W sztuce Mameta nie liczą się słowa. Nikt do końca nie mówi co myśli, wszyscy coś grają, udają.
Sprawia to, że jest to sztuka trudna w odbiorze, bardzo aktorska, bo każda z występujących postaci zmienia się w miarę rozwoju akcji. Raz jest bezradną a gdy ma ten swój wymarzony sukces, triumfująca jak Shelly Levene - Zbigniewa Zapasiewicza czy John Willamson znanego przed laty z poznańskiego Teatru Nowego - Szymona Bobrowskiego. W pamięci widza pozostaje też mocny człowiek sukcesu - Richard Roma w interpretacji Piotra Machalicy i jego antyteza George - Kazimierz Kaczor.
To sztuka bardziej demaskująca kapitalistyczną naszą rzeczywistość niż "Zwał" Sławimira Shutego, opowiadający na podobnej zasadzie o życiu w pewnej firmie w Polsce.
Na zdjęciu: scena z "Glengarry Glen Ross".
