Miłosna corrida
Najciekawsze poszukiwania są chyba udziałem teatru polskiego z Wrocławia /.../ Są w tym teatrze zdumiewające eksperymenty literackie, uważane zresztą za dyskusyjne przez innych artystów. Czy łączenie na scenie aktora i lalek, czy traktowanie ich wymiennie do tego stopnia, że wreszcie nie wiadomo dokładnie, kto jest właściwą osobą dramatu, czy ta szczególna inscenizacja rzeczywiście odpowiada teatrowi lalek?
Nie do nas należy odpowiedź na te pytania. Wystarczy jeśli docenimy finezję artystów polskich w przedstawieniu "Momento de Verdad": /.../ Widowisko jest opowieścią o sprawności ciała ludzkiego, tej sprawności, której nie zastąpi piękność duszy. Jest to opowieść o bardzo złośliwym losie. Jest to opowieść o starszym panu.
W literaturze Odrodzenia los starszego pana traktowany był bez goryczy. Ale w epoce Renesansu dziewczęta miały zwyczaj czytać poezję.
Dziś wszystko się zmieniło.
I oto dlaczego los starszego pana jest dziś bardzo opłakany. Jest to los smutny i niesprawiedliwy, jako że człowiek nie może sobie wybierać swego wieku. Będziemy traktować tego starszego pana ze słodyczą poety hiszpańskiego i słodyczą lalek wrocławskiego teatru.
Miłosna corrida istnieje wszędzie i istnieje przeciwko wszystkim, ale nade wszystko istnieje przeciwko starszemu panu. Wrocławskie lalki spoczywają już w swoim pudle, przekazały nam swój apel, mają już za sobą swój własny "moment prawdy".
/Po występach w Le Creusot/
