Wyciszenie
W tym widowisku nie było fajerwerków inscenizacyjnych. Nie było tłumu statystów, efektów specjalnych, ogni, dymów i wszystkiego tego, czego można oczekiwać po spektaklu w plenerze. Zamiast tego była muzyka, obraz i słowo- pisze Magda Huzarska po krakowskim Misterium "Przez tę ziemię przeszedł Pan".
Tuż obok kościółka św. Wojciecha stanęło rusztowanie, na którym scenograf Marek Braun uplótł jasne, pajęczynowate formy, przypominające gęstwę cierniowych gałązek. W nie wkomponowano dwa telebimy. Przez prawy, większy, przepływały obrazy ze skarbca malarstwa gotyckiego Małopolski. Drugi wyświetlał chór i sceny, które z lewej strony odtwarzali aktorzy i tancerze. Dwa światy - świat sztuki gotyku i nasz, slajdy dawnych dzieł i żywy człowiek próbujący oddać klimat tamtych obrazów, wejść w nie, upozować się do nich, słowem - pokazać ich życie. I to właściwie główny pomysł inscenizacyjny Jerzego Fedorowicza, który wyreżyserował Misterium Męki Pańskiej "Przez tę ziemię przeszedł Pan".
Tego wielkosobotniego wieczora więcej nie trzeba było. Wszak była jeszcze muzyka Jana Kantego Pawluśkiewicza i słowo Leszka Aleksandra Moczulskiego. A to już wystarczy, by zawładnąć emocjami widzów, którzy zjawili się na Rynku po to, by poddać się nastrojowi i przeżyć cud Męki i Zmartwychwstania.
Skupienie i cisza w trakcie widowiska świadczą o tym, że słowo, obraz i dźwięk połączyły się w całość, tworząc wzruszająco prosty przekaz. Podniosłe, wyciszone recytacje wierszy Moczulskiego, wykonane przez Jerzego Trele i Jana Frycza, oraz śpiew solistów - Justyny Steczkowskiej, Elżbiety Towarnickiej i Zbigniewa Wodeckiego- dopowiedziały nastrój wieczoru.
Bardziej oratoryjna niż teatralna forma tego Misterium zabrzmiała w przestrzeni Rynku przejmująco. Bo nad wszystkim unosił się duch głębokiej, pięknej i mądrej muzyki, wyrażającej te emocje, wobec których słowa stają bezbronne.
