Obserwacja umarłej
Teatr Polski zaprosił na premierę. Było to "4.48 Psychosis" Sarah Kane - młodej brytyjskiej dramatopisarki w reżyserii Grzegorza Jarzyny, które w niespełna godzinę opowiedziało, w rytm odliczanych liczb, historię o samobójstwie młodej kobiety.
To przedstawienie proste, krótkie, mocne, z wyrazistą i naturalną rolą Magdaleny Cieleckiej. Nie odpowiadające na żadne pytanie, ale mówiące w taki sposób, że skłania do myślenia.
Do kogo trafi ta sztuka? Byłem w Teatrze Polskim drugiego dnia po premierze - w sobotę, kiedy już opadły kuluarowe dyskusje nad brutalnością i szokowaniem widza. Drugiego dnia pojawili się młodzi ludzie, o których mówi się, że mają wielkie szanse, żadnych zmartwień, a ich jedynym problemem jest milion możliwości. Do nich trafi "Psychosis", bo oni rachują jeszcze za i przeciw istnieniu.
Bardzo łatwo jest wiązać "Psychosis" z osobą autorki, która krótko po napisaniu dramatu popełniła samobójstwo. To zbieg okoliczności działający, niestety, jak tandetna reklama. Wiadomo - sztuka oparta na życiu jest w cenie. Efekt - nawet ludzie mało interesujący się teatrem mówią o "samobójczyni w Polskim".
Coś załamało się w połowie spektaklu, jakby wyhamował po narkotycznej scenie z dzieckiem, kiedy dźwięki rozciągały się jak we śnie. Koniec również trochę zaskoczył - powtarzane słowo połowę widzów zatrzymało w fotelach, a połowę wygoniło z widowni.
Współcześnie piękne wydało mi się to przedstawienie. Małgorzata Sczęśniak zrobiła prostą i czystą scenografię. Ciekawy był również zabieg ze spadającymi rzędami cyfr. Ten efekt, żywcem zapożyczony z filmu "Matrix", zamienił całą scenę w zieloną iluminację. Obecność tych cyfr, tak jak w filmie, objawiła jak banalnie postrzegamy rzeczywistość, która pulsuje. Tak samo, jak pulsuje cierpienie w każdym człowieku.
