Teatry i zespoły

Zespół teatru opierał się na artystycznych siłach Morskiego Oka. „Dekoracja sceniczna i kostiumy z Morskiego Oka stanowią barwne tło rewii” – informował „Kurier Warszawski”, zapowiadając premierę inaugurującą działalność teatru. Zapowiadano również konkurencyjne ceny biletów od 1 do 6 złotych, które pozwolą szlagierom muzycznym dotrzeć do szerokich rzesz odbiorców.

Pytanie, w jaki sposób udało się dyrektorowi Zygmuntowi Woyciechowskiemu zachować finansową równowagę w takich warunkach, pozostało bez odpowiedzi. Jednak teatr, przy wsparciu prasy, która obficie donosiła o każdej premierze, trzymał się mocno w teatralnej Warszawie.

Repertuar znany z Morskiego Oka był interpretowany na nowo, aranżacje popularnych melodii nieco zmieniane. To powodowało, że do Wesołego Wieczoru ściągała nie tylko robotnicza Wola, ale i śródmiejska publiczność. Dzięki temu, że rewia-matka została zamknięta w lipcu 1930 roku, teatr utrzymał się jeszcze przez ponad rok.

Co więcej, zmienił lokalizację z peryferyjnej, wolskiej, na reprezentacyjną – u zbiegu ulic Nowego Światu i Świętokrzyskiej. Przy Chłodnej 49 zaś otworzył się teatr Uśmiech Warszawy, prowadzony przez związanego z dotychczasową rewią kapelmistrza – Eugeniusza Koszutskiego.

W Wesołym Wieczorze prezentowane były z inicjatywy Z. Woyciechowskiego przedstawienia dla dzieci, czerpiąc z bogatej oferty produkcji Tymoteusza Ortyma. Prezentowano więc m. in. Króla śpiocha i Błazenka (2 marca 1930), Kopciuszka z cudownym dzieckiem – Ninką Wilińską w roli głównej.

Ewa Hevelke (2017)

Siedziby

• 18 stycznia 1930 – 22 września 1930: Chłodna 49, w sali kinowej na 1500 miejsc
• 23 września 1930 – 31 sierpani 1931: Nowy Świat 63, sala na 1000 miejsc.

Bibliografia

• Edward Krasiński, Warszawskie sceny 1918-1939, PIW, Warszawa 1976;
• Ludwik Sempoliński, Wielcy artyści małych scen, Czytelnik, Warszawa 1977;
• Feliks Parnell, Moje życie w sztuce tańca. Pamiętniki z lat 1897–1947, GRAKO, Kraków 2003.

Sezon: 1930 / 1931