Teatr w Pomarańczarni
Kiedy w 11 lipca na pierwszej stronie „Kuriera Warszawskiego” opublikowano gorące słowa „Rodacy! Polska w niebezpieczeństwie”, w Łazienkach Królewskich, na scenie w Pomarańczarni dał swoją jedyną premierę teatr studio aktorskie Stanisławy Wysockiej. Panna mężatka Józefa Korzeniewskiego została wystawiona w doborowej obsadzie m.in.: Helena Sulima, Antoni Różański, Karol Benda.
Było to pierwsze otwarcie historycznej stanisławowskiej sceny szeroko dla polskiej publiczności. Władysław Rabski opisywał w „Kurierze” przestrzeń z widownią na 200 miejsc, jako prawdziwy Sezam Warszawy. Ale czasy były nieodpowiednie dla tego typu wydarzeń i repertuaru.
Pisał: „Otwarcie Pomarańczarni! Co by to było, gdyby przed wojną afisze ogłosiły dzień taki! A wczoraj pustka. Prócz notablów zaproszonych nie przyszedł nikt prawie. I siedzieliśmy an miłej komedji, jakby wstydząc się własnych uśmiechów.” (Kurier Warszawski, R 1920, nr 191, s. 6).
A zamierzenia reformatorki teatru i doświadczonej już aktorki i dyrektorki były ambitne. Chciała stworzyć przeciwwagę dla praktyki teatralnej Reduty i jej dominacji na warszawskiej scenie kształcenia aktorów. Miała szerokie plany związane z Łazienkami. Projektowała wystawienie w Teatrze na Wyspie jednej z tragedii greckich.
Część z tych zamierzeń zrealizowała tworząc program Państwowej Szkoły Dramatycznej przy Konserwatorium Muzycznym w 1921 roku oraz prowadząc Teatr Rybałt. Działania te jednak nie miały już nic wspólnego z Pomarańczarnią.
Ewa Hevelke (2017)
Bibliografia:
- Zbigniew Wilski, Stanisława Wysocka, P.I.W., Warszawa 1965
- Edward Krasiński, Warszawskie sceny 1918–1939, P.I.W., Warszawa 1976
- Henryk Szletyński, Siedem gawęd z czasów młodości, P.I.W., Warszawa 1979
Sezon: 1920 / 1921
