Teatry i zespoły

Teatr działał przy ul Jasnej 3, w sali na 600 osób, jako zrzeszenie artystów. Założycielką teatru i jego pierwszą gwiazdą byłą śpiewaczka operetkowa Kazimiera Niewiarowska. By założyć teatr, Niewiarowska wraz z kilkoma artystami (Janina Sokołowska, Wacław Julicz, Dembowski) wyjechała latem 1925 w objazd po kraju, by zebrać potrzebne fundusze. Wystartowała królewskim repertuarem operetkowym, ale grane były również okołopołudniowe spektakle dla dzieci (Czerwony Kapturek, Kajtuś wśród Indian, Wróżka czarodziejka, Heliodorek i Karolek, Złotonóżka u krasnoludków, Głupi Maciuś, Niezdolny Maniuś, Księżniczka i błazen, Elwira Krotyńska Guliwer u liliputów  oraz Elwira Krotoynska Królowa Myszek ). W Dzieciństwie księcia Józefa i Kościuszki Elwiry Korotyńskiej (prem. 2 maja 1926), składanym programie, wystawianym z okazji rocznicy Konstytucji 3 Maja, wystąpił Tadeusz Fijewski. Teatr ten poważnie traktował młodych widzów, tak, że w ciągu roku działalności dał dla nich ponad 15 premier.

By przyciągnąć na ulicę Jasną publiczność, Niewiarowska wraz z kierownikiem artystycznym Wacławem Juliczem sięgali po coraz to nowe chwyty. W Lady Chic Waltera Kollo wprowadzili do akcji elementy filmu. Finał I aktu operetki obserwowano na ekranie, jako że bohaterowie sztuki byli gwiazdami X Muzy. Na jednej scenie stawiano obok siebie dwie z czterech primadonn operetkowych, czyli Niewiarowską i Wiktorię Kawecką, wznawiając dawne przeboje sceny: Gejsza Sidney'a Jonesa i Owena Hilla, Cygańska miłość  Franza Lehara.

Niewiarowska budowała popularność swojego teatru szeroką reklamą, bazując także na promocji własnej osoby. W prasie pojawiły się anonse o wprowadzeniu przez fabrykę braci Iłowieckich nowej marki czekolady „Ulubiona Niewiarowskiej”. By utrzymać powodzenie teatru Niewiarowska wznawiała największe przeboje ze swojego repertuaru: Najpiękniejsza z kobiet, Dolly Hugona Hirscha, Dorinę  Jeana Gilberta.

W lecie 1926 roku Niewiarowska wraz z zespołem wyjechała w objazd. Przy Jasnej 3 zaś ulokował się zespół Zygmunta Woyciechowskiego, który przygotowywał składane programy kabaretowe i rewiowe. Na scenie pojawili się najpopularniejsi artyści Warszawy.

Niewiarowska w październiku 1926 roku postanowiła wyjechać do Paryża i tam rozpocząć karierę międzynarodową. Teatr, pozostawiony samemu sobie, rozpadł się bardzo szybko. Już 22 października magistrat zawiesił przedstawienie z powodu nieuregulowania należności wobec miejskiej kasy.

Ludwik Sempoliński wspominał: „To był prawdziwy kierownik teatru w spódnicy, którym w owym czasie nikt nie mógł się równać. Każdy ślepo wierzył we wszystkie jej poczynania i był w każdej chwili do jej dyspozycji, ciesząc się z góry, że wejdzie w skład zespołu Niewiarowskiej”.

Kazimiera Niewiarowska u wróciła do Warszawy na wiosnę 1927 roku i znów stworzyła scenę operetkową, a raczej – współtworzyła ją wraz ze swą największą dotychczas konkurentką. Powstała bowiem Stołeczna Scena Operetkowa Messal–Niewiarowska.

Bibliografia

• Edward Krasiński, Warszawskie sceny 1918-1939, PIW, Warszawa 1976
• Ludwik Sempoliński, Wielcy artyści małych scen, wyd. Czytelnik, Warszawa, 1977

Ewa Hevelke (2017)

Sezon: 1925 / 1926