Zofia Dobrowolska-Pawłowska
DOBROWOLSKA-PAWŁOWSKA Zofia (14 IV 1896 Kalisz - 13 V 1976 Warszawa), śpiewaczka. Była córką Adama Dobrowolskiego (pseud. Doliwa), dziennikarza i recenzenta teatr., i śpiewaczki Stanisławy Dobrowolskiej (zob. t. 1), żoną pułkownika Stanisława Pawłowskiego. Ukończyła konserwatorium warsz. w klasie gry fortepianowej i uzyskała patent nauczycielski. Śpiewu uczyła się u swej matki. Debiutowała w T. Wielkim w Warszawie 25 VI 1922 w partii Rozyny ("Cyrulik sewilski"). Recenzenci podziwiali jej sopran koloraturowy, choć "nie imponujący siłą, lecz w brzmieniu czysty, donośny, zwłaszcza w górnym rejestrze dźwięczący pięknie" ("Kurier Warszawski" 1922 nr 170), a także smak artyst. i kulturę muzyczną. Była już wtedy zamężna i używała na scenie podwójnego nazwiska. Do zespołu warsz. T. Wielkiego została zaangażowana na sez. 1922/23; śpiewała tu partie Gildy ("Rigoletto"), "jak drobny, ale artystycznie wykształcony ptaszek" ("Kurier Warszawski" 1922 nr 331) i Olimpii ("Opowieści Hoffmanna"). W sez. 1923/24 i 1924/25 była solistką T. Wielkiego w Poznaniu, gdzie śpiewała partie koloraturowe w operach i operetkach, np. Małgorzaty ("Hugonoci"), Eudoksji ("Żydówka"), Musetty ("Cyganeria"), Aliny ("Goplana"), Blondy ("Uprowadzenie z seraju"), Zuzanny ("Wesele Figara"), Pani Reich ("Wesołe kumoszki z Windsoru"), Fiametty ("Boccaccio"), Eurydyki ("Orfeusz w piekle"). Równocześnie występowała w objazdowym zespole operowym pod kier. Z. Wojciechowskiego w Wielkopolsce i na Pomorzu; do najwybitniejszych jej partii należały wtedy: Rozyna ("Cyrulik sewilski") i Olimpia ("Opowieści Hoffmanna"). W 1925 wróciła do Warszawy i odtąd występowała już tylko sporadycznie w T. Wielkim (1926 w "Opowieściach Hoffmanna", 1929 w "Widmach"), w T. Domu Żołnierza na Pradze (1935 w "Halce") oraz na koncertach, np. na jubileuszowym koncercie Filharmonii Warsz. (1926), lub koncercie chóru "Harmonia" pod dyr. W. Lachmana i Pol. Kapeli Ludowej pod dyr. S. Kazury (1928). Występowała także w PR (np. w audycjach dla wsi i programach operetkowych, 1930). Krytycy z uznaniem podkreślali jej "głos świeży i mile wibrujący, piękne frazowanie" oraz "wyjątkowo poprawną dykcję, ujmującą stronę zewnętrzną i wielką muzykalność" ("Muzyka" 1926 nr 10).
Bibl.: Almanach 1975/76; Świtała; Kur. Warsz. 1922 nr 170, 172, 331, 1923 nr 72, 123, 1925 nr 19, 137, 1926 nr 298, 1929 nr 312, 1935 nr 342; Muzyka 1926 nr 10, 11-12, 1928 nr 1, 1930 nr 1; Prz. Teatr. i Film. 1924 nr 24, 25, 1925 nr 4; Scena i Szt. 1909 nr 1; Tyg. Powsz. 1976 nr 32; Życie Warsz. 1976 nr 116; Akta (tu fot.) ZASP.
Ikon.: Fot. - IS PAN, MTWarszawa.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
