Paweł Dobiecki
DOBIECKI Paweł (12 VII 1903 Warszawa - 25 U 1970 Pruszków k. Warszawy), tancerz, baletmistrz.
Był synem Franciszka D. i Marii z Rakowskich, bratem Eleonory Dobieckiej (zob. t. 1). Ukończył warsz. szkołę baletową, gdzie był uczniem m.in. P. Zajlicha. W 1921-24 należał do zespołu baletu warsz. T. Wielkiego; tańczył m.in. jednego z diabłów i Raka w "Panu Twardowskim" L. Różyckiego (1921), w "Bajce" L. Rogowskiego (1923). W 1925-29 był solistą baletu Opery Narodowej w Bukareszcie. Po powrocie do kraju, od lipca 1929 był baletmistrzem w operetkowym T. Lucy Messal w Warszawie. W sez. 1929/30 (na pewno w pierwszej poł. 1930) występował w T. Wielkim we Lwowie, m.in. jako Duch róży ("Zaproszenie do tańca"), Murzyn ("Szeherezada"), a w sierpniu 1930 z zespołem lwow. w T. Miejskim w Krakowie, gdzie tańczył też w operetkach. Od 1930 do 1933 ponownie pracował w Operze w Bukareszcie. Jak sam podawał, między 1930 a 1934 tańczył również w zespole baletowym Zona we Włoszech. W 1934-35 należał do zespołu Idy Rubinstein w Paryżu. Po powrocie do Warszawy, we wrześniu 1936 tańczył w przedstawieniu "Wesołej wdówki" w Operetce na Karowej, a od sez. 1936/37 do końca 1938/39 był solistą baletu T. Wielkiego; tańczył m.in. w 1937 w suicie "Schubertiana", w 1938 Górala w "Harnasiach", oraz w wielu operetkach. Brał udział w jubileuszu L. Messal w T. Wielka Rewia (9 III 1939). W czasie okupacji niem. występował w jawnych teatrach w Warszawie: Kometa, Niebieski Motyl na Pradze, Stara Mewa, Nowy Miraż, Wesoła Banda; prowadził także własną szkołę baletową przy ul. Mokotowskiej. Po powstaniu warsz. wysiedlony z Warszawy, w 1944-45 mieszkał w Końskich. Od wiosny 1945 był związany z T. miasta st. Warszawy; m.in. od kwietnia t.r. tańczył w T. Popularnym w "Jasiu i Małgosi"; opracował też, wraz z Z. Kilińskim, tańce do "Czerwonego Kapturka" (prem. 27 V 1945). W tymże roku współpracował ze szkołą baletową Z. Halamy w Krakowie oraz z zespołem istniejącym przy tej szkole. W 1945-46 dorywczo występował jako solista w objazdowym Polskim Balecie pod dyr. F. Parnella, m.in. w wielu miejscowościach Ziem Odzyskanych. W 1946-47 współpracował z Operą krakowską. Od 1 X 1948 został zaangażowany do zespołu baletu T. Wielkiego (nast. pn. Opera im. Moniuszki) w Poznaniu i pozostał w nim do 31 VII 1964. Tańczył tu wiele partii baletowych, z których ważniejsze to; Zalotnik i Drużba ("Pieśń o ziemi"), Pantalon ("Karnawał"), Żebrak ("Dyl Sowizdrzał"), Kapłan ("Swantewit"), Błazen ("Jezioro łabędzie"), Mistrz ceremonii ("Śpiąca królewna"), Kapłan ("Bursztynowa panna"), Piotr ("Romeo i Julia"). Od 1 IX 1964 przeszedł na emeryturę. W 1967 zamieszkał w Schronisku Artystów Weteranów Scen Pol. w Skolimowie.
Bibl.: Almanach 1969/70; Krasiński: Warsz. sceny; Mamontowicz-Łojek: Terpsychora (il.); Mrozińska: T. wśród ruin s. 142, 248; Sempoliński; Wielcy artyści; Świtała; Wysocka: Dzieje; Kur. Warsz. 1936 nr 260, 1937 nr 49, 241, 1938 nr 110, 1939 nr 68; Pam. Teatr. 1963 z. l-4 s. 188, 189-190, 194, 197; Teatr 1953 nr 15 (il.); Afisze, IS PAN; Akt zgonu nr 116/1970, USC Pruszków; Akta (tu fot.), ZASP.
Ikon.: Fot.- Arch. Dok. Mech., MTWarszawa.
Źródło: Slownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
