Celina Nahlik
NAHLIK Celina, zamężna Petry (1 IV 1897 Monasterzyska k. Lwowa - 22 XI 1970 Milanówek k. Warszawy), śpiewaczka. Była córką Karola N., pułkownika, i Barbary z Tarczyńskich, żoną Juliusza Petry, dyr. rozgłośni lwow. PR (ślub w 1942). We Lwowie ukończyła gimn. i wydz. filol. Uniw. Jana Kazimierza, w Wiedniu studia wokalne pod kier. prof. Franka i kurs wymowy u L. Trunk. Należała do chóru opery lwow.; 26 VI 1920 odbył się na scenie lwow. jej debiut w tyt. partii Toski, przyjęty dość krytycznie. Zaangażowana, śpiewała na tej scenie do 1927 ważne partie sopranowe, takie jak: Senta ("Holender tułacz"), Maria ("Warszawianka"), Siebel ("Faust"), Marta ("Niziny"), Małgosia ("Jaś i Małgosia"), tyt. w "Aidzie", Elza ("Lohengrin"), Liza ("Dama pikowa"), Zyglinda ("Walkiria"). Recenzent "Dziennika Ludowego" napisał: "Głos Nahlikówny brzmi bardzo dobrze w operach wagnerowskich, a muzykalna interpretacja oraz wyrazista gra sceniczna cechują ją jako doskonałą artystkę". Gościnnie występowała m.in. w operze pozn.: Santuzza w "Rycerskości wieśniaczej" i Tosca; w operze warsz.: Tosca; była laureatką Konkursu Śpiewaczego w Lublinie (1922). We wczesnym okresie kariery dawała koncerty w Krakowie, Wiedniu, Wilnie, Lwowie (np. Brangena w estradowym wykonaniu "Tristana i Izoldy", 1923) i Tarnopolu. Na scenie charakteryzowała ją inteligencja i kultura muzyczna. Według Cz. Halskiego odznaczała się "doskonałą dykcją, przyjemnym głosem, ściągłą choć nie chudą twarzą, wyrazistymi oczami"; "była dość wysoka, zgrabna, niestety szpecił ją duży biust, jak u wszystkich dawniejszych sopranów operowych"; "miała też duże skłonności do tycia". W 1927 została spikerką w nowo powstałej lwow. rozgłośni radiowej. Przygotowywała tam audycje cykliczne o wybitnych wokalistach, reportaże muz., pogadanki, gł. na temat pieśni, a w 1936 - płytę na dziesięciolecie pol. radiofonii. Podczas okupacji niem. w jej lwow. mieszkaniu przy ul. Zyblikiewicza 18 odbywały się niedzielne wieczory muz.-lit., stanowiące jakby tajną kontynuację działalności rozgłośni. Wspólnie z mężem organizowała też koncerty pol. w lwow. kościołach: bernardynów, św. Elżbiety, św. Łazarza i katedrze ormiańskiej. Niekiedy sama również tam śpiewała. Po 1945 przyjechała wraz z mężem do Katowic, potem do Warszawy. W 1947-51 pracowała w rozgłośni PR we Wrocławiu, w red. audycji dla Polaków za granicą. Następnie zamieszkała w Milanówku pod Warszawą.
Bibl.: Cz. Halski: Polskie Radio Lwów, Londyn 1985; Łoza: Czy wiesz; Świtała; Dz. Lud. 1920 nr 151, 1921 nr 110, 121, 259, 1922 nr 81, 225, 262, 282, 1923 nr 17, 110, 128, 132, 290, 1923 nr 266 (cyt.), 1924 nr 146, 254, 282, 1925 nr 119; Kur. Warsz. 1922 nr 93; Prz. Teatr. i Film. 1925 nr 4; Scena Pol. 1922 z. 11-12, 1923 z 7-12; Informacje Zofii Petry, Warszawa.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
