Stanisława Hoffmanowa (Wiśniewska)
HOFFMANOWA Stanisława, z Wiśniewskich, także S. Wiśniewska-Hoffmanowa (2 X 1910 Ko-marno k. Lwowa - 9 IX 1970 Kraków), śpiewaczka. Była córką Stanisława Wiśniewskiego i Matyldy z Ziembickich, żoną Jana Hoffmana, pianisty i pedagoga. W 1928 ukończyła gimn. w Wieliczce i uczyła się śpiewu u H. Zboińskiej-Ruszkowskiej w Konserwatorium Tow. Muz. w Krakowie, uzyskując w 1933 dyplom wyróżniony srebrnym medalem. W 1933-39 kontynuowała studia wokalne, pocz. u J. Dagmar-Paczowskiej, potem u B. Romaniszyna. W 1936 ukończyła Państw. Pedagogium w Krakowie i zdała we Lwowie egzamin (3 VI 1937) uprawniający do nauczania śpiewu w szkołach ogólnokształcących. Śpiewała w krak. rozgłośni PR, w przedstawieniach klasy operowej konserwatorium (np. Łucję w Rycerskości wieśniaczej, wystawionej w maju 1931 na scenie T. im. Słowackiego). Od 1931 była w zespole opery krak. i wykonywała partie mezzosopranowe, np. Magdalenę (Rigoletto), Jadwigę (Straszny dwór). Po wybuchu II wojny świat, pracowała (do poł. września) w lwów. rozgłośni radiowej, należąc do zespołu solistów-śpiewaków. Po wkroczeniu wojsk radzieckich brała udział w koncertach kameralnych i oratoryjnych w pobliskich miastach. W 1941 znalazła się (wraz z mężem) w Krakowie; uczestniczyła w koncertach konspiracyjnych, dawała lekcje śpiewu. Od 1945 związana z krak. PWSM, pocz. asystentka B. Romaniszyna, w czerwcu 1956 uzyskała tytuł docenta, 1961 stanowisko dziekana Wydz. Wokalnego. Wykładała śpiew solowy, metodykę nauczania śpiewu, emisję, anatomię i fizjologię głosu. Wspólnie z mężem wydała m.in. wybory pieśni F. Schuberta, R. Schumanna, M. Musorgskiego.
Bibl.: Kraków muz. 1918-39; SMP; Akta, Akademia Muzyczna Kraków; Akta, SPAM.
