Witold Aleksandrowicz
ALEKSANDROWICZ, Alexandrowicz, Witold, pseud. Alessandrin (7 II 1848 Krzywicze, gub. Mińska - 23 XII 1906 Warszawa), śpiewak. Był ojcem śpiewaczki Marii A. Podejrzany o udział w powstaniu styczniowym przebywał przez piętnaście miesięcy w więzieniu. Po ukończeniu gimn. w Mozyrzu, studiował prawo w Kijowie i Petersburgu, a następnie złożył egzamin notarialny. Naukę śpiewu rozpoczął w Petersburgu m.in. u C. Everardiego, potem uczył się w Niemczech i we Francji, m.in. u G. Sbriglii. Następnie śpiewał na wielu włoskich scenach operowych pod pseud. Alessandrin. W 1875 debiutował już pod własnym nazwiskiem w WTR, śpiewając 6 V partię Hrabiego Luny (Trubadur), a 15 V - Renata (Bal maskowy). Później występował we Lwowie, a w lecie 1875 z zespołem t. lwow. w Krakowie. Następnie wyjechał do Mediolanu, gdzie udzielał lekcji śpiewu. W 1879 powrócił do Warszawy i otworzył prywatną szkołę śpiewu, którą prowadził przez kilka lat. W 1885 debiutował znów w warsz. T. Wielkim 5 IX w partii Amonatra (Aida) i od grudnia tego roku został zaangażowany do zespołu opery WTR. Do 1 VII 1892 śpiewał na scenie warsz. dwadzieścia pięć partii barytonowych, m.in. takie jak: Escamillo (Carmen), Janusz (Halka), Telramund (Lohengrin), Oberthal (Jan z Lejdy), Barnaba (Gioconda), Nelusco (Afrykanka), Don Carlos (Ernani), Wolfram (Tannhauser), Miecznik (Straszny dwór). Od 1892 zajmował się ponownie działalnością pedagogiczną (uczniem jego był m.in. L. Solski). Wydał pracę "Głos i jego kształcenie w sztuce śpiewu" (Warszawa 1893).
Bibl.: Owerłło; Pepłowski: Teatr we Lwowie I; Solski: Wspomnienia; EMTA 1885 nr 102, 107, 116, 1887 nr 204; Świat 1907 nr 2 (il.).
Ikon.: Fot. pryw. - IS PAN.
Źródło: Słownik biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
