Franciszek Dorowski
DOROWSKI Franciszek Gabriel (4 X lub 4 XI 1859 - 17 XII 1926 Kraków), aktor. Debiutował 3 VIII 1878 na scenie t. krak. i został zaangażowany; do zespołu krak. należał odtąd przez wiele lat (do 1914). W 1900 D. zamierzał przenieść się do Lwowa, ale nie zrealizował tego zamiaru i pozostał w Krakowie. Nie występował już w tym czasie na scenie, natomiast do I wojny świat. pełnił w t. krak. funkcję inspicjenta. Do 1899 grał często role epizodyczne, np. Zawiszę ("Staroświecczyzna i postęp czasu"), Odźwiernego ("Bea-tryks Cenci"), Lekarza ("Balladyna"), Śmigalskiego ("Zemsta"), Rembę ("Damy i huzary"). Większych ról nie pozwalała mu grać ogromna trema.
Był autorem licznych komedii i obrazków dram. pisanych pod pseudonimem Domnik. Najbardziej znane: "Kąkol" (1881), "Wigilia św. Andrzeja" (1884), "Dzieci muzy" (1892), "Stare miasto" (1899), "Ojcowizna" (1915). Utwory jego wystawiono od 1881 na scenie krak. i w innych t.; były też popularne w zespołach amatorskich.
Bibl.: Got: Teatr Koźmiana; Grzymała-Siedlecki: Pawlikowski (il.); Obraz literatury seria 4, t. III (J. Got); EMTA 1900 nr 27; Afisze, IS PAN.
Ikon.: Fot. pryw. i w rolach - Bibl. Ossol., Arch. m. Krakowa i woj. krak., zb. S. Dąbrowskiego.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
