Józef Naruszewicz
NARUSZEWICZ Józef (11 IX 1903 Druja k. Wilna - 6 VII 1948), śpiewak. Był synem notariusza, mężem Krystyny z Wojciechowskich. Podawał, że po ukończeniu gimn. pracował w Wilnie jako orista, a potem kształcił głos w Warszawie u M. Łubkowskiej. Następnie studiował śpiew w Paryżu i we Włoszech, pracował w ros. zespole operowym w Paryżu, występował w Nowym Jorku i w Wiedniu. W 1937-39 śpiewał w Operze warsz. niewielkie partie barytonowe, m.in. w "Legendzie Bałtvku", "Aidzie", a także w Filharmonii Warszawkiej. Po wojnie, w sez. 1946/47 i 1947/48 był solistą Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie i śpiewał takie partie, jak: Stolnik ("Halka"), Doktor Cajus ("Wesołe kumoszki z Windsoru"), Osmin ("Uprowadzenie z seraju"). Brał także udział w koncertach estradowych.
Bibl.: Kur. Warsz. 1937 nr 292, 1938 nr 115; Myśl Nar. 1939 nr 17; Scena i Widownia Warsz. 1948 nr 5; Afisze i programy (m.in. 15 lat Opery w Warszawie), IS PAN; Informacje Krystyny Naruszewicz-Wojciechowskiej.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
