Osoby

STRÓŻYŃSKA Aleksandra, Wanda, z Dawidowiczów (16 IX 1888 Ottynia w Małopolsce - 20 V 1959 Rze­szów), aktorka, śpiewaczka. Była córką Aleksandra Dawidowicza i Rozalii z Mazurkiewiczów. Ukończyła gimn. i szkołę handlową we Lwowie. Sztuki aktorskiej uczyła się u F. Wysockiego, a śpiewu u A. Ludwiga i Ludwiki Marek-Onyszkiewicz. W 1907 wyszła za urzęd­nika Antoniego S. Pracę zawodową rozpoczęła dopiero po śmierci męża angażując się w 1922 jako śpiewaczka do T. Polskiego w Katowicach. W sez. 1923/24 śpiewała partie charakterystyczne w Operetce w Krakowie. W 1925-27 i 1933-39 należała ponownie do zespołu T. Polskiego w Katowicach najpierw jako śpiewaczka i aktorka, potem jako suflerka i bibliotekarka. W 1927 była z zespołem katowickim na występach w Krakowie. Śpiewała m in. partie Zofii ("Halka"), Marty ("Straszny dwór"), Łucji ("Rycerskość wieśniacza"). Podczas II wojny świat. pracowała jako urzędniczka, a przez pewien czas była suflerką w T. Powszechnym w Krakowie. Po woj­nie pracowała jako suflerka, kolejno w T. Miejskim w Bydgoszczy (1945-47), T. Powszechnym TUR w Kra­kowie (1947-48), T. Polskim w Bielsku (1948-49), T. Wybrzeże w Gdańsku (1949-53), T. Polskim w Bydgo­szczy (1953-54), T. Polskim w Szczecinie (1954-55) i T. im. Siemaszkowej w Rzeszowie (1955-59). W tym okre­sie występowała też niekiedy w rolach charakterystycz­nych. Grała m.in. Marcelinę ("Wesele Figara"), Panią z dwoma lokajami ("Burza" A. Ostrowskiego), Dewotkę II ("Czarująca szewcowa").
Bibl.: Sobański: Teatr pol. na Śląsku; Akta SPATiF nr 2394; Programy, IS PAN.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973