Osoby

KOSIŃSKI Włodzimierz Bogdan (10 lub 13 VI 1871 Drzewica pow. Opoczno - 7 III 1951 Kraków), aktor, dyr. teatru. Datę ur. 13 VI 1871 podano w pozn. aktach meldunkowych. Był prawdopodobnie mężem -> Anastazji Rau. Po ukończeniu gimnazjum realnego uczył się w szkole dram. A. Trapszy. Wg W. Koryzny w 1889-93 należał do zespołu t. pozn., a w 1890-91 uczestniczył w występach zespołu pozn. w warsz. t. ogr. Wodewil. S. Dąbrowski jednak podaje jako datę debiu­tu w t. pozn. 1 VIII 1891. W 1893 po nieudanych pró­bach zaangażowania się w Warszawie i w Krakowie wstąpił zapewne do zespołu B. Mareckiego i pozostał u niego do wiosny 1894; w październiku tego roku występował prawdopodobnie u F. Ratajewicza w Czę­stochowie, potem u K. Kremskiego (od lipca do wrześ­nia 1895), B. Mareckiego (do maja 1896), Cz. Janow­skiego (1896 i prawdopodobnie 1897), w lecie 1896 w Ciechocinku u F. Felińskiego, w 1898-1900 w Pozna­niu, w sez. letnim 1900 w warsz. t. Fantazja. Niektóre podane tu informacje mogą dotyczyć występującego w tym samym czasie -> Feliksa Kosińskiego. W 1900-05 występował w t. w Łodzi, 1905-14 w Krakowie. Podczas I wojny świat. był w Legionach, następnie wrócił na scenę i w sez. 1921/22, 1922/23 grał w T. Ba­gatela w Krakowie. 9 I 1923 obchodził tam jubileusz trzydziestolecia pracy scen. w roli Wilhelma ("Koniec Sodomy"). W sez. 1924/25 grał w T. Polskim w War­szawie, a 1925/26 w Bydgoszczy. W maju 1926 został dyr. t. bydgoskiego, ale po kilku tygodniach zrezygno­wał z tej funkcji. W sez. 1927/28 występował jeszcze w Grodnie, potem opuścił scenę i pracował w Grodnie ja­ko bibliotekarz. Okres II wojny świat. spędził w niem. obozie jenieckim uczestnicząc tam w pracach t. amator­skiego (w Kalwarii na Litwie). Na scenę wrócił dopiero w 1946 i występował do końca życia w T. im. Słowackie­go w Krakowie. Obdarzony dobrymi warunkami scen., w młodości grywał amantów, m.in. Wacława ("Zemsta"), Zbigniewa ("Mazepa"); z czasem wyspecjalizował się w rolach dram., kreował przeważnie ludzi nieszczęśli­wych, zawiedzionych przez los, skrzywdzonych, jak np. Łoński ("Aszantka"), Don Mateo Diaz ("Kobieta i pajac"), Karol Renard ("Tajfun"). "Choć rzemiosło swoje dostatecznie znał - pisał o nim A. Grzymała-Siedlecki - to jednak nie w jego charakterze leżały role, gdzie technika załatwia znaczną część zadania. Najwyrazistszego przykładu dostarczał bodaj jego Oswald z "Upiorów", gdzie ze swej gry usunął wszystkie szczegóły naturalistyczne, a tak technicznie pomocne. Rolę całą oparł na uczuciu niemal poetycznym. Pociągały go role emocją napełnione po brzegi". Po 1920 występo­wał w rolach coraz mniej znaczących, jak np. Arcy­biskup ("Święta Joanna"), Ksiądz ("Wesele"). W 1913 wystąpił w roli Juliusza w pol, filmie "Dramat Wieży Mariackiej".
Bibl.: Almanach, Lwów, 1911; Grzymała-Siedlecki: Świat ak­torski; Koryzna II s. 16, 18; Lorentowicz: T. Polski; Marczak-Oborski: Teatr czasu wojny; Solski: Wspomnienia; Kur. teatr. 1902 nr 2; Scena pol. 1923 nr 1-3; Teatr 1951 nr 4-5 (S. Dąb­rowski; tu il.). Ikon.: Fot. pryw. - MTWarszawa, SPATiF.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973