Leokadia Jurdzińska-Urbańska
JURDZIŃSKA Leokadia, zamężna Urbańska (4 ID 1904 Łódź - 28 XII 1973 Łódź), aktorka, śpiewaczka, kierownik artyst. teatru. Była córką Telesfora J., organisty, i Antoniny Izabeli z Bergerów, żoną Romana Urbańskiego (zob. t. 1). Ukończyła seminarium nauczycielskie w Zgierzu, nast. uczyła się śpiewu (u B. Oleckiej) i gry aktorskiej (u K. Tatarkiewicza) w Łodzi. W 1926 śpiewała partię Zofii ("Halka") w przedstawieniu zorganizowanym przez Łódz. Tow. Operowe. W 1927 zdała egzamin eksternistyczny ZASP-u i została zaangażowana do T. Popularnego w Łodzi. Na sez. 1929/30 przeniosła się do T. Miejskiego w Toruniu, gdzie występowała w operetkach. Później, wg własnej relacji, należała do zespołu T. Miejskich w Łodzi. W 1933-35, bez stałego engagement, występowała m.in. w Lublinie i Bydgoszczy. W 1935-36 należała znów do zespołu T. Popularnego w Łodzi, w sez. 1937/38 do zespołu T. Miejskiego w Częstochowie, a 1938/39 występowała w T. Miejskich w Łodzi. Po wybuchu II wojny świat., została wysiedlona do Generalnej Gub., gdzie utrzymywała się z handlu lekami. W lutym 1945 wróciła do Łodzi i brała udział w pierwszych przedstawieniach w sali T. Powszechnego. W 1946 występowała w T. Polskim w Szczecinie, a od listopada 1946 do marca 1947 była kier. artyst. T. Miejskiego w Słupsku. Potem wróciła do Łodzi i przez kilka miesięcy pracowała tam w Woj. T. Objazdowym, a później jako instruktor teatr. i referent artyst. w związkach zawodowych. W 1950-52 występowała w T. Ziemi Opolskiej w Opolu, a od 1953 aż do przejścia na emeryturę (1 XII 1970) w T. Ziemi Łódzkiej. W teatrze tym 16 VI 1962 obchodziła jubileusz trzydziestopięciolecia pracy artyst., wystąpiła w roli Zawalskiej ("Kocha, lubi, szanuje"). Pełniła funkcję I sekretarza PZPR w T. Ziemi Łódzkiej. W okresie międzywojennym śpiewała min, partie tyt. w operetkach "Krysia leśniczanka", "Gri-Gri", występowała też w wodewilach (np. "Skalm-rzanki") oraz w komediach muz. (np. "Rozkoszna dziewczyna"). W rec. podkreślano wówczas jej miły, dobrze wyszkolony głos oraz wdzięk i temperament. Po wojnie grała w repertuarze komediowym i dram. role charakterystyczne, takie jak: Aniela ("Damy i huzary"), Pani de Sotenville ("Grzegorz Dyndała"), Żona ("Ich czworo"), Fiokła ("Ożenek"), Katarzyna ("Głupi Jakub"), Żegocina ("Pan Damazy"), Dulska ("Moralność pani Dulskiej"), Stepanida ("Mieszczanie").
Bibl.; Almanach 1973/74; Kaszyński; Teatr łódz.; Kwaskowski s. 199, 268, 269, 272; Misiorny: Teatry Ziem Zachodnich; Mykita-Glensk; Akta T. Ziemi Łódzkiej; Akta (tu fot.), ZASP; Dokumenty i wycinki w posiadaniu Anny Wojciekian w Łodzi; Programy, IS PAN.
Film.; Materiały - Archiwum TYWarszawa.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
