Leokadia Zienko
ZIENKO Leokadia, zamężna Szczepańska (3 V 1927 Wilno - 30 VI 1971 Warszawa), tancerka, śpiewaczka. Była córką Aleksandra i Wiktorii Z., żoną Zygmunta Szczepańskiego, matką tancerki Barbary Szczepańskiej. Od szóstego roku życia pobierała lekcje tańca u ros. tancerki Murasowej, nast. uczęszczała do szkoły baletowej. W 1944 zdała maturę. Została przez Niemców wywieziona do pracy na teren Prus Wschodnich. Po zakończeniu II wojny świat. występowała w 1945-46 w T. Dramatycznym Marynarki Wojennej w Gdyni. W 1946 jako solistka baletu została zaangażowana do T. Wielkiego w Poznaniu, gdzie pozostała do 1949. Od 15 X 1949 do 30 IX 1957 była solistką baletu Opery Śląskiej w Bytomiu. W grudniu 1957 zadebiutowała jako śpiewaczka w roli Fedory ("Bal w operze") w Operetce Śląskiej w Gliwicach, gdzie w 1957-62 pracowała jako "aktorka i śpiewaczka do ról charakterystycznych amantek i subretek" (z umowy o pracę). Zaangażowała się tam ponownie na pół etatu w sez. 1965/66, ale w ciągu sez. przeniosła się do warsz. Operetki i tam pozostała jako solistka do końca życia.
Wielostronność talentu pozwalała jej tworzyć kreacje, "w których obok dobrej techniki i temperamentu wykazywała swobodę i plastykę ruchów, a nade wszystko pogłębienie psychologiczne odtworzonej postaci" (A. Dygacz). Tańczyła partie solowe, takie jak: Piękna Dziewczyna ("Swantewit", 1948), Zosia ("Złota kaczka", 1951), Zarema ("Fontanna Bachczysaraju"), Kopciuszek ("Kopciuszek", 1953), Zosia ("Na kwaterunku"), Biljana ("Ochrydzka legenda", 1956). Do ważniejszych jej ról operetkowych należały: tyt. w "Rozkosznej dziewczynie" oraz Honorata ("Biała wilczyca"). W grudniu 1958 opracowała choreografię do spektaklu "Zaczęło się w banku" w Operetce Śląskiej w Gliwicach.
Bibl.: Opera Śląska 1945-55 (A. Dygacz); Świtała; Turska: Almanach; Turska: Przewodnik; Akta, ZASP; Programy, IS PAN.
Ikon.: J. Żebrowski: Z. jako Zarema (Fontanna Bachczysaraju), rys., repr. Echo Krak. 1951 nr 145.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
