Kalendarium

Warszawa: połączenie zespołów Teatru Narodowego i Teatru Współczesnego, dyrektorem został Erwin Axer.

Jesienią 1954 roku na fali odwilży po śmierci Stalina w Ministerstwie Kultury i Sztuki zrodził się pomysł połączenia w jeden organizm dwóch scen: Teatru Współczesnego w Warszawie i Teatru Narodowego. Axer objął dyrekcję całości i wyreżyserował cztery najważniejsze premiery: Niemców Leona Kruczkowskiego (1955), Ostry dyżur Jerzego Lutowskiego, (1955), Kordiana Juliusza Słowackiego (1956) i Muchy Jean-Paula Sartre’a (1957). Pod koniec sezonu 1956/1957 zrezygnował, ponieważ nie chciał wykonywać politycznych zadań, które próbowano mu narzucać.

Krótka dyrekcja Axera w Teatrze Narodowym przyniosła zmianę całej estetyki, kierunków literackich i artystycznych. W wyborach repertuarowych Axer podjął temat skrzywdzonych i poniżonych przez komunistyczny system (Ostry dyżur); poruszył kwestię wolności, ale pojmowanej jako odpowiedzialność człowieka za swoje życie i czyny (Muchy); przeprowadził rozrachunek z nazizmem (Niemcy) i stalinizmem (Kordian).

Teatr Narodowy, po raz pierwszy po wojnie, stał się miejscem poważnej rozmowy z publicznością.