Hasła

Zespół działań i środków służących komunikacji teatru z otoczeniem marketingowym w celu kreowania i rozpowszechniania pozytywnego wizerunku danego teatru oraz powstających w nich przedstawień i wydarzeń towarzyszących.

Głównym celem promocji teatru jest osiągnięcie i utrzymanie wysokiej frekwencji widzów. P.t. jest elementem strategii promocyjnej teatru, obejmującej public relations, reklamę, dystrybucję, sponsoring. W szerszym znaczeniu p.t. to zespół działań i środków służących promowaniu teatru jako takiego, stanowiący element strategii promocji kultury w skali makro.

Promocją teatru zajmują się w teatrach komórki organizacyjne o różnorodnych zakresach działania, jak: działy marketingu, public relations, promocji i reklamy, organizacji widowni, kreacji i pozyskiwania funduszy, wydawnictw, mediów społecznościowych, rzecznicy prasowi, impresariaty itd. Do narzędzi p.t. należą: druki ulotne i wydawnictwa – programy teatralne, repertuary, afisze, plakaty; własne i zamawiane publikacje medialne w mediach tradycyjnych i elektronicznych, w tym społecznościowych; tworzenie i moderowanie profilu teatru, fanpage’a itp.; redagowanie strony internetowej teatru; organizowanie przedpremierowych konferencji i premier prasowych; marketing bezpośredni – tzw. eventy w siedzibie teatru i w przestrzeni publicznej; system wolontariatu; działania edukacyjne; akcje promocyjne – abonamenty, bilety ulgowe, konkursy, w których nagrodą jest wolny wstęp do teatru itp. Promocja teatru dawniej skupiała się na informacji i reklamie przez rozlepianie afiszy, plakatów, organizowanie kas zamówień, umieszczanie w gablotach przy kasach i w wybranych punktach miasta wizerunków aktorów, rozsyłanie do prasy komunikatów, organizowanie akcji reklamowych, obniżanie cen biletów itp. Przed wojną w Polsce najskuteczniejszą p.t. prowadzili: Arnold Szyfman (Teatr Polski w Warszawie), Marian Dąbrowski (Teatr Bagatela w Krakowie), Eugeniusz Bujański (Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie). Mistrzami p.t. byli antreprenerzy warszawskich kabaretów, sprawnie posługujący się metodą reklamy szeptanej i kontrolowanego skandalu.

Bibliografia

• Estreicher, Karol; Flach, Józef: Sprawozdania Krakowskiej Komisji Teatralnej 1893-1911. Wstęp, oprac. i  przypisy Diana Poskuta-Włodek, Warszawa 1992;
• Michalik, Jan: Dzieje teatru w Krakowie w latach 1893-1915, t. 2, Kraków 1985;
• Niemczyk, Agata: Marketing w sferze kultury. Wybrane problemy, Kraków 2007;
• Poskuta-Włodek, Diana: Dzieje teatru w Krakowie w latach 1918-1939. Zawodowe teatry dramatyczne, Kraków 2012;
• Tworzydło, Dariusz: Promocja – sztuka komunikacji, Rzeszów 1999.