Friedrich Schiller
SCHILLER Friedrich (ur. 10 listopada 1759, Marbach, Niemcy – zm. 9 maja 1805, Weimar, Niemcy). Poeta, filozof, historyk, estetyk, teoretyk teatru i dramaturg, przedstawiciel tak zwanej. klasyki weimarskiej.
Był synem lekarza. Dzieciństwo i młodość spędził w ubóstwie, chociaż mógł uczęszczać do szkół. Już w wieku trzynastu lat próbował pisać wiersze i dramaty. Zwróciwszy na siebie uwagę księcia Wirtembergii Karola Eugeniusza, w 1773 roku wstąpił do Karlsschule Stuttgart, elitarnej akademii wojskowej założonej przez księcia, gdzie podjął studia medyczne i prawnicze, interesując się też dziełami Rousseau i Goethego.
W wieku osiemnastu lat napisał swoją pierwszą sztukę, Zbójcy, która przyniosła mu nieśmiertelną sławę. W 1780 roku otrzymał posadę lekarza pułkowego w Stuttgarcie. Po pierwszym wykonaniu Zbójców w Mannheim w roku 1781 Schiller został aresztowany, zabroniono mu też publikowania jakichkolwiek dalszych prac. Wyjechał wtedy ze Stuttgartu (w przebraniu i pod osłoną nocy, bez pieniędzy, przez kilka tygodni zmuszony był prosić o pomoc finansową przyjaciela, z którym podróżował) i przez Lipsk oraz Drezno dotarł w 1787 roku do Weimaru. W 1786 roku napisał poemat Oda do radości, do którego Ludwig van Beethoven skomponował muzykę będącą obecnie hymnem Unii Europejskiej. Swoją wczesną twórczością Schiller wpisał się w okres burzy i naporu (Sturm und Drang).
W 1789 roku został wykładowcą historii i filozofii w Jenie, gdzie pisał wyłącznie prace historyczne. 22 lutego 1790 roku poślubił Charlottę von Lengefeld, z którą miał czwórkę dzieci: dwóch synów, Karla i Ernsta, oraz dwie córki, Emilie i Luise. W 1791 roku stan zdrowia poety zaczął się pogarszać. W 1792 roku otrzymał honorowe obywatelstwo Republiki Francuskiej za rewolucyjne przesłanie Zbójców. Ważnym dla niego rokiem był 1797, kiedy to w piśmie literackim „Almanach muz” opublikował (wraz z Goethem – swoim wieloletnim bliskim przyjacielem) ballady, takie jak Rękawiczka czy Rycerz Toggenburg. Rok wcześniej w tym samym piśmie Schiller i Goethe opublikowali tak zwane Ksenie, krótkie, lecz bardzo satyryczne wierszyki o tytułach typu Filozofowie czy Charakter narodowy Niemców.
W 1799 roku Schiller powrócił do Weimaru, gdzie Goethe przekonał go do powrotu do pisania sztuk. Razem z Goethem założył Weimar Theater, który stał się czołowym teatrem w Niemczech, przyczyniając się do odrodzenia dramatu. W Weimarze pozostał aż do śmierci – zmarł na gruźlicę w wieku zaledwie czterdziestu pięciu lat. Pozostawił po sobie niedokończony dramat Demetrius oraz około trzydziestu pomysłów na sztuki, które zamierzał napisać w przyszłości.
