Krzysztof Nowicki
NOWICKI Krzysztof
(ur. 6 marca 1940, Opsa, wtedy Polska, dziś Litwa
- zm. 30 marca 1997, Bydgoszcz, Polska)
Poeta, prozaik, dramaturg, krytyk literacki. Po II wojnie światowej, w 1945 roku zamieszkał w Bydgoszczy, gdzie w 1957 roku zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących. Debiutancki wiersz "Ciężkie powieki, senna głowa..." (inc.) opublikował w 1957 roku na łamach dodatku kulturalno-literackiego czasopisma "Nowa Wieś". Studiował filologię polską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1959-68 ogłaszał wiersze, recenzje i artykuły na łamach tygodnika "Pomorze". Od 1959 roku przez cztery lata należał do Grupy Poetyckiej "Wymiary", a od 1962 roku przez lat sześć do Bydgoskiej Grupy Poetyckiej "Wiatraki". Od 1962 roku był także członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, a od 1966 Związku Literatów Polskich, aż do rozwiązania obu związków w 1982 i 1983 roku. Po ukończeniu studiów w 1962 roku przez krótki czas pracował jako instruktor kulturalno-oświatowy w Wojewódzkim Domu Kultury w Bydgoszczy, a następnie do 1965 roku jako redaktor w redakcji literackiej rozgłośni bydgoskiej Polskiego Radia. Jako krytyk literacki drukował swoje teksty w wielu czasopismach: "Tygodniku Kulturalnym" (1962, 1964, 1966-77), "Wiatrakach" (1962-68), "Literach" (1964-70), "Kulturze" (1965-69), "Poezji" (1966-71), "Życiu Literackim" (1966-81), "Współczesności" (1967-71), "Nurcie" (1968-71) i "Miesięczniku Literackim" (1969-81). Był członkiem zespołu redakcyjnego dwutygodnika "Fakty i Myśli" (1965-73), a następnie - po przekształceniu go w tygodnik "Fakty" został jego kierownikiem literackim (1973-76), a od 1976 roku był zastępcą redaktora naczelnego (do 1983). W latach siedemdziesiątych związany był z bydgoskim środowiskiem kulturalnym. Jego twórczość i publicystyka miały duży wpływ na życie literackie Pomorza i Kujaw. Eseje, wiersze i prozę publikował w "Twórczości" (11973-76, 1980-83) i "Literaturze" (1974-78, 1980). W 1989 roku otrzymał nagrodę miesięcznika "Fakty" i został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach 1992-94 na łamach "Gazety Regionalnej" ogłaszał felietony w cyklu "Pod światło", a w latach 1993-97 w dwumiesięczniku literackim "Topos" ukazał się jego cykl felietonów "Listy z Sopotu". Od 1996 roku należał do polskiego PEN Clubu.
Wydał kilka zbiorów wierszy, między innymi: "Przy słowie" (1965), "Układ" (1968), "Komentarze" (1970), "W tej chwili" (1976), "Do przytomności" (1980), "Audiencja" (1982), "Po imieniu" (1983), "Bez tytułu" (1993). Pisał powieści i opowiadania, jak na przykład: "Główna przegrana" (1967), "Droga do ojca" (1967), "Tętno" (1969), "Orfeusze" (1973), "W imię ojca i syna" (1978), "Wagon z miejscami do leżenia" (1983), "Śmierć Guliwera" (1983), "Było święto" (1986), "Ostatni kwartał" (1987), "Drugie życie" (1995). Jest także autorem zbiorów esejów i recenzji: "Pertraktacje" (1971) czy "Dziennik krytyczny" (1981).
