Frank Wedekind
(24 lipca 1864, Hannover - 9 marca 1918, München, Niemcy)
Niemiecki dramatopisarz. Był synem lekarza i kalifornijskiej aktorki. Ojciec, przeciwnik polityki Bismarcka, zmuszony został w 1872 do wyjazdu wraz z rodziną z Niemiec. Osiedlają się w Szwajcarii, gdzie Frank kończy męskie gimnazjum i w 1879 rozpoczyna studia na Uniwersytecie w Lozannie. Studiuje germanistykę i romanistykę. Pod wpływem ojca przenosi się na studia prawnicze do Monachium, które przerywa w 1886. Pracuje potem w reklamie, jako dziennikarz, jako sekretarz w przedsiębiorstwie cyrkowym. W międzyczasie nawiązuje kontakty ze środowiskiem pisarzy propagujących naturalizm, do którego należą między innymi Carl i Gerhard Hauptmannowie. Ostatecznie kończy studia prawnicze w Zürichu. Po śmierci ojca przenosi się w 1889 do Monachium, gdzie powstaje pierwsza jego sztuka, komedia zatytułowana "Dzieci i błazny" (wydana w 1897 pod tytułem "Świat młodości"). W latach 1890-1891 pisze tragedię dziecięcą "Przebudzenie wiosny", która ukazała się w Zürichu, wydana kosztem autora w bardzo małym nakładzie. Premiera sztuki odbyła się dopiero w 1906 w inscenizacji Maxa Reinhardta w teatrze Kammerspiele w Berlinie, a Wedekind wystąpił w niej jako Pan w Masce. W latach 1892-1894 Wedekind odbywa podróże, między innymi do Berlina, Londynu i Paryża, w którym poznaje Augusta Strindberga. Straciwszy podczas wojaży zagranicznych cały spadek po ojcu, pozostaje niemal bez środków do życia. W 1895 pisze pierwszą część dylogii - "Duch ziemi" - o słynnej później bohaterce, Lulu (między innymi z opery Albana Berga). W latach 1892-1901 powstaje część druga - "Puszka Pandory", wydana w 1904, której cały nakład skonfiskowano. Do 1918 sztuka mogła być grana jedynie na spektaklach zamkniętych.
Od 1890 roku Wedekind rozpoczął współpracę z nowym monachijskim tygodnikiem satyrycznym "Simplicissimus". Próbował także założyć nowoczesny teatr. Opublikowany w tygodniku wiersz o podróży Wilhelma II do Ziemi Świętej, uznany został za obrazę majestatu. Chcąc uniknąć więzienia, musiał zaraz po premierze "Ducha ziemi" w 1898 uciekać do Szwajcarii. Tam powstał kolejny dramat "Markiz von Keith". W 1899 zdecydował się powrócić do Niemiec. Uwięziony wówczas został na rok w twierdzy Königstein w Saksonii. Po wyjściu z więzienia występował w Monachium w satyryczno-literackim kabarecie "Jedenaście katów", gdzie śpiewał akompaniując sobie na gitarze własne piosenki, a także jako aktor w Intimes Theater, grając w swoich sztukach. Popularność i rozgłos przyniosła mu dopiero berlińska premiera "Przebudzenia wiosny" (1906). W latach 1907-1912 pisze kolejne dramaty: "Cenzura", "Muzyka", "Franciszka", "Zamek w Wetterstein". W Polsce najczęściej granymi jego utworami są: "Demon ziemi" (prapremiera Kraków 1904), "Przebudzenie wiosny", "Puszka Pandory", "Śpiewak kameralny".
