Neil Simon
(ur. 4 lipca 1927, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)
Dramatopisarz, autor scenariuszy filmowych, producent. Pochodzi z żydowskiej rodziny amerykańskiej. Jego ojciec, Irving Simon, był komiwojażerem. Mieszkał wraz ze swą żoną Mamie i młodszym bratem pisarza Danny'm w Nowym Jorku w Bronxie. Tu Neil wychowywał się i chodził do szkoły. W 1944-1945 uczęszczał do New York University, w 1945-1946 do University of Denver, a następnie powołany został do wojska, gdzie pracował jako sprawozdawca sportowy w polowej gazecie "Rev-Meter". Po ukończeniu służby wojskowej powrócił do Nowego Jorku i został urzędnikiem w kancelarii oddziału firmy Warner Brothers. Wówczas zaczął wraz ze swym bratem Danny'm pisać skecze do rewii.
Od roku 1948 rozpoczął pracę dla radia i telewizji i podobnie jak Woody Allen czy Mel Brooks pisał skecze do programów "The Phil Silvers Show" i dla Sida Caesara do jego "Your show of shows". Przyniosły mu one dużą popularność i kilka nominacji do nagrody Emmy Award.
Następnie zajął się pisaniem dla Broadwayu i stał się jednym z najpopularniejszych twórców "hitów" teatralnych i musicalowych. Pierwszym "Come blow your horn". W sezonie 1966/1967 grano na Broadwayu jednocześnie cztery jego sztuki: "Barefoot in the park", "The odd couple", "Sweet charity" i "The star spangled girl". Z kolei w sezonie 1970/1971 wystawiono "Plaza suite", "Last of the red hot lovers" i "Promises, promises".
W 1973 roku, po śmierci pierwszej żony, tancerki Joan Baim, z którą ożenił się w 1953, kariera dramatopisarska Simona załamała się. Napisane wówczas dwie jego sztuki "The good doctor" (1973) i "God's Favorite" (1976) były słabe i nie zyskały uznania publiczności. Przeniósł się wówczas do Kalifornii, gdzie odniósł sukces dzięki swej nowej komedii "California suite". W 1977 pisze, uznany za najlepszą sztukę roku, "Chapter two", a w 1979 powstaje kolejny, czwarty w jego karierze musical "They're playing our song", który odnosi spory sukces, w przeciwieństwie do następnych trzech sztuk: "I ought to be in pictures", "Fools" i "Little me".
W 1983 roku Simon przełamuje stereotyp swego wizerunku, jako pisarza lekkich i dość banalnych utworów komediowych, którego krytycy nazywali "writer of gags", autobiograficzną trylogią "Brighton Beach memoirs" (1983), "Biloxi blues" (1985) i "Broadway Bound" (1986). Opisuje w niej swe burzliwe dzieciństwo, krótki pobyt w wojsku i początki kariery w telewizji.
Neil Simone był żonaty trzykrotnie. Z pierwszego małżeństwa z Joan Baim miał dwójkę dzieci Ellen i Nancy. Po raz drugi, w 1973 roku, ożenił się z aktorką Marshą Mason, z którą rozwiódł się po dziewięciu latach, by dwukrotnie poślubić Diane Lander (w 1987 po raz pierwszy, w 1988 rozwiódł się i powtórnie poślubił ją w 1990), z którą adoptowali córkę Bryn.
W 1981 roku dostał nagrodę Pulitzera za dramat "Zagubieni w Yonkers". W swej karierze pisarskiej wygrał trzykrotnie Tony Awards za najlepszą sztukę ("The odd couple", "Biloxi blues", "Zagubieni w Yonkers"). Wielokrotnie nagradzany, otrzymał nominację Academy Award za scenariusze "The odd couple" (1968), "Słoneczni chłopcy" (1975) i "California suite" (1978). Simon jest dramatopisarzem, którego sztuki są najczęściej adaptowane dla potrzeb filmu. Jest również właścicielem Eugene O'Neill Theatre w Nowym Jorku, gdzie cały czas mieszka. Jest członkiem Dramatists Guild i Writers Guild of America.
