Wasilij Sigariew
SIGARIEW Wasilij Władimirowicz
(ur. 1977, Wierchnia Sałda, Ural, Rosja)
Jeden z najbardziej popularnych i znanych współczesnych rosyjskich dramatopisarzy młodego pokolenia. Wierchnia Sałda na Uralu, w której się urodził, jest miastem niemal zupełnie zdegenerowanym społecznie. Co trzeci jej mieszkaniec to narkoman, a co pięćdziesiąty jest nosicielem HIV. To rodzinne miasto będzie później opisywane niemal we wszystkich jego dramatach. Po skończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w Instytucie Pedagogicznym w Niżnym Tagile, którą przerwał po ukończeniu dwuletniego kursu. Przez jakiś czas pracował jako ochroniarz z miesięcznym wynagrodzeniem dziesięciu dolarów. Niżny Tagił za czasów Stalina był miejscem zsyłek więźniów z różnych terenów ZSRR, obecnie jest to półmilionowe miasto robotników i zeków, byłych więźniów sowieckich obozów koncentracyjnych.
Sigariew początkowo pisał opowiadania. Jedno z nich spodobało się Nikołajowi Koladzie, który przyjął go na prowadzone przez siebie kursy dramaturgii do Instytutu Teatralnego w Jekaterynburgu. Pisarz dojeżdżał tam z Niżnego Tagiłu na seminaria co sobotę, mimo że podróż trwała osiem godzin. Koladę nazywa swym ojcem i przyznaje, że bez niego "nie byłoby mnie jako dramatopisarza". Jako uczeń znanego i cenionego dramaturga i pedagoga, Sigariew wkrótce zaczął odnosić pierwsze sukcesy.
Największy rozgłos przyniosła mu "Plastelina", początkowo zatytułowana "Utrata niewinności", której prapremiera odbyła się na scenie moskiewskiego Centrum Dramaturgii i Reżyserii w realizacji Kiryła Serebrennikowa w 2000 roku. Sztuka została uhonorowana prestiżowymi nagrodami Anty Booker 2000 i Debiut 2000. Po wystawieniu jej w londyńskim Royal Court Theatre Sigariew otrzymał nagrodę Evening Standard dla najbardziej obiecującego dramaturga. "Plastelina" okazała się także wydarzeniem dziesiątej edycji Bonner Biennale w czerwcu 2002 roku. W Polsce sztuka, pokazana podczas toruńskiego "Kontaktu", zdobyła nagrodę "Polityki" za najcelniejsze ukazanie niepokojących problemów naszych czasów. Dramat przetłumaczony na wiele języków, wystawiany był w wielu teatrach Europy.
Na język polski przetłumaczone zostały trzy sztuki Sigariewa: "Rodzina wampira", "Plastelina" i "Fantom bólu". W sumie napisał on około dwudziestu utworów dramatycznych, z których należy wymienić między innymi: debiutancką "Dziurkę od klucza", "Ahaswer", "Rosyjskie lotto", "Boże krówki powracają na ziemię", "Rybka zwana gupikiem", "Wykrywacz kłamstw", "Czarne mleko", "Kidnaping po noworusku albo Wódz malinowych marynarek".
Sam Sigariew tak mówi o swojej twórczości dramaturgicznej: "Nigdy nie zadawałem sobie pytania, po co piszę. Jestem po prostu gawędziarzem, chcę opowiadać historie o czyjejś biedzie lub radości. Podzielić się nimi. Wydaje mi się, że każda z tych historii zasługuje na to, żeby ją zapisać i pokazać w teatrze. Pewnie piszę właśnie dlatego. Chciałbym utrwalić pamięć o bliskich mi ludziach na całe lata, a może... wieki. Staram się zrozumieć, co takiego nam ludziom dano, byśmy mogli nazywać się ludźmi. Co nas odróżnia od zwierząt."
Obecnie pisarz mieszka wraz z żoną Jekateriną i córka Lizą w Niżnym Tagile.
