Autorzy

LLOSA Mario Vargas
(ur. 28 marca 1936, Arequipa, Peru)
Prozaik i eseista. Urodził się w zamożnej peruwiańskiej rodzinie jako najmłodszy z trzech synów. Ojciec - radiooperator w portach lotniczych - opuścił rodzinę jeszcze przed jego narodzinami. Llosa jednak żył w przekonaniu, że ojciec nie żyje. Dopiero jako dorosły mężczyzna poznał prawdę. Ojciec pisarza zmarł w 1979 roku. Dziadek był peruwiańskim konsulem w Cochabama w Boliwii. Tam właśnie pisarz rozpoczął swoją edukację. Gdy był w szóstej klasie, rodzina przeprowadziła się do Limy. W Limie został posłany do szkoły wojskowej. Na Uniwersytecie Świętego Marka w Limie zaczął studiować prawo, zgodnie z życzeniem najbliższych miał zostać adwokatem. Tych studiów jednak nie ukończył. Uzyskał natomiast dyplom wydziału romanistyki uniwersytetu w Limie. W czasie studiów współpracował jako dziennikarz z Radiem Panamerykańskim i czasopismem "La Cronica". Postać studenta prawa pracującego w rozgłośni radiowej pojawia się później w powieści Llosy "Ciotka Julia i skryba" (1977), zaś w "Rozmowie w katedrze" student prawa pracuje w gazecie. W 1952 roku Llosa zadebiutował jako dramaturg sztuką "La huida del Inca".
Jako osiemnastolatek wywołał rodzinny skandal, żeniąc się z własną ciotką, starszą od siebie o kilkanaście lat rozwódką, Julią Urquidi Illanes. Historię tego romansu opisał w autobiograficznej powieści, wspomnianej już wyżej "Ciotce Julii i skrybie". Małżeństwo przetrwało osiem lat. Wkrótce po rozwodzie pisarz ożenił się ponownie, także ze swoją krewną Patricią Llosa, z którą ma troje dzieci.
W 1958 roku wyjechał do Madrytu, gdzie pracował jako dziennikarz i doktoryzował się z nauki o literaturze. W 1959 roku na konkurs ogłoszony w gazecie napisał opowiadanie "Wyzwanie". Konkurs, w którym nagrodą był dwutygodniowy pobyt w Paryżu, Llosa wygrał, a debiutancki tom opowiadań wyróżniony został następnie nagrodą im. Leopoldo Alas.
Debiutem powieściowym Llosy była książka "Miasto i psy" z 1960 roku. Uhonorowany został za nią dwiema najważniejszymi w Hiszpanii nagrodami literackimi - Premio Biblioteca Breve (1962) wydawnictwa barcelońskiego Seix Barral i Premio de Cricita dla najlepszej powieści roku. Od tego czasu kariera Llosy rozwija się bardzo błyskotliwie.
Druga powieść zatytułowana "Zielony dom" (1966) także zyskała duże uznanie przynosząc Llosie Nagrodę Krytyki w roku publikacji oraz przyznawaną co pięć lat Premio Romulo Gallegos - "latynoamerykańską nagrodę Nobla". Trzecia powieść peruwiańskiego literata "Rozmowa w katedrze" (1969) kandydowała do Nagrody Krytyki za rok 1969. O jej nieprzyznaniu zadecydowały względy pozaliterackie, co wywołało oburzenie hiszpańskiego środowiska literackiego. "Rozmowa w katedrze" to fresk peruwiańskiego społeczeństwa z czasów dyktatury generała Odria. Do dziś Llosa napisał szesnaście powieści i pięć dramatów, które zostały przetłumaczone na ponad dwadzieścia języków. Do najważniejszych należą: "Pantaleon i wizytantki" (1973), "Wojna końca światów" (1981), "Kto zabił Palomina Molero" (1983) i "Pochwała macochy" (1986).
Po wyjeździe z Peru w 1958 roku, wrócił do kraju dopiero w 1974 roku. Jako emigrant trzy lata spędził w Londynie, gdzie prowadził zajęcia z literatury latynoamerykańskiej. Uczył hiszpańskiego w Paryżu. Był dziennikarzem we francuskiej telewizji i radiu. Miał wykłady na uniwersytecie w Waszyngtonie. W latach 1976-79 był prezesem światowego PEN Clubu. W 1990 roku kandydował w wyborach prezydenckich w Peru. W 1993 roku w Barcelonie ukazała się licząca niemal 600 stron autobiografia Llosy "El pez en el agua. Memorias".
Llosa jest także krytykiem, eseistą oraz autorem szkiców o pisarzach latynoamerykańskich, między innymi obszernego eseju o Garcii Marquezie zatytułowanego "Garcia Marquez, historia bogobójstwa" (1971).