Daniel François Esprit Auber
Pierwsze, amatorskie jeszcze próby kompozytorskie Aubera pochodzą z czasu, gdy miał lat 11. Później dopiero podjął studia muzyczne w Konserwatorium Paryskim pod kierunkiem Luigiego Cherubiniego. Na polu kompozycji scenicznej wczesne utwory Aubera w niczym nie zapowiadały jego późniejszej sławy. Dopiero wystawiona w 1820 opera La bergere chatelaine (Pasterka kasztelanka) odniosła poważniejszy sukces, ugruntowany następnymi dziełami. Do powodzenia oper Aubera przyczyniła się niemało przyjaźń i współpraca ze Scribe’em, najbardziej utalentowanym librecistą owych czasów. W 1829 Auber zostaje członkiem Akademii Francuskiej, w 1842 król Ludwik Filip mianuje go dyrektorem Konserwatorium, a Napoleon III dodaje do tego godność dyrektora kapeli cesarskiej (godność zresztą tylko tytularną).
W historii muzyki zajmuje Auber zaszczytną pozycją ostatniego z wielkich przedstawicieli gatunku opery komicznej, gatunku, który swe szczyty osiągnął w twórczości Mozarta i Rossiniego. Opery Aubera odznaczają się prawdziwie francuskim wdziękiem, melodyjnością i znakomitą instrumentacją. Poszczególne arie niejednokrotnie opierają się na motywach ludowych francuskich piosenek.
Spośród 50 blisko oper Aubera ogromna większość – może niesłusznie – uległa dziś zapomnieniu (m.in. Manon Lescaut, osnuta na tle powieści A. F. Prevosta). Dwie natomiast żyją wciąż i cieszą się wielkim powodzeniem: oparta na tle historycznym Niema z Portici oraz pełna uroku opera komiczna Fra Diavolo.
Źródło: Józef Kański, Przewodnik operowy, PWM, Warszawa 1997
