Autorzy

LEE KANG-BAEK (Yi Kang-baek)
(ur. 1 grudnia 1947, Chnju , Republika Korei)
Lee Kang-baek jest jednym z najwybitniejszych i najbardziej znanych, także poza granicami własnego kraju, dramaturgów Republiki Korei. Wychowywał się w prowincji Chlla. Miał trzech braci i dwie siostry. Na początku lat sześćdziesiątych wraz z ojcem Lee Ki-ch'ang, matką Han Chng-sun i rodzeństwem przeniósł się do Seulu. Choć początkowo interesował się przede wszystkim poezją i prozą, jednak największy sukces odniósł jako dramaturg. Po osiedleniu się w Seulu jego zainteresowania skierowały się ku rodzimemu teatrowi, który w latach sześćdziesiątych dość szybko się rozwijał. Nie pozostawał także obojętny na najistotniejsze nurty dramaturgii zachodniej.
Jako dramatopisarz debiutuje mając dwadzieścia cztery lata w 1971 roku sztuką "Pięcioro" (Tast). Twórczość dramatyczna Lee Kang-baek'a nosi piętno jego choroby, poczucia samotności, strachu. W latach siedemdziesiątych i na początku lat osiemdziesiątych jego utwory nawiązują do powojennej rzeczywistości Korei, zarówno politycznej jak i społecznej, choć nie ukazują jej wprost, a poprzez delikatne aluzje. Powstają wówczas takie dramaty jak: "Troje" (Set, 1972), "Jajo" (Al, 1973), "Obserwatorzy" (P'asukkun, 1974), "Naema" (imię własne, 1974), "Ślub" (Kyrhon, 1974), "Nasz świat" (Uridl-i sesang, 1975), "Chaos i ład w galerii sztuki" (Misulgwan-es-i hondong-kwa chngni, 1975) czy "Zmienia mnie pogoda?" (Nae-ka nalssi-e ttara pynhan saram ktso?, 1977). W utworach tych Lee Kang-baek odchodzi od popularnej wówczas w Korei konwencji teatru realistycznego, wyraźnie nawiązując do tradycji europejskiego teatru absurdu. Dlatego sztuki te w rodzimym teatrze wywoływały zdziwienie i nie zawsze były właściwie rozumiane i interpretowane.
Jak uważa Ewa Rynarzewska: "Obnażając mechanizmy władzy, Lee Kang-baek przedstawiał utratę wolności i swobody jednostki, zderzał interes masy z osobistym szczęściem człowieka, ukazując go jako ofiarę dziejów historycznych i procesów kulturowych. W świecie przedstawionym wczesnych dramatów dominuje pusta przestrzeń, będąca wyrazem pesymistycznego poglądu pisarza, a działania postaci scenicznych przybierają formę zrytualizowanych i skonwencjonalizowanych gestów."
W drugiej połowie lat osiemdziesiątych i na początku dziewięćdziesiątych powstają sztuki, w których pisarz odwołuje się do lokalnych mitów, legend, wierzeń, wykorzystując elementy teatru epickiego i rodzimej symboliki. Istotnym motywem tych dramatów stają się śpiew, taniec i maski, w których występują aktorzy. Wymienić tu należy: "Rodowód" (1980), "Jurajskich ludzi" (1982), "Dzień wiosenny" (1984), "Pęcherz wodny" (1991) czy "Głowę dorsza" (1993). W dramatach tych piętnuje bezduszność i cynizm uwikłanych w mechanizmy władzy ludzi, ukazuje społeczeństwo koreańskie z jego politycznymi i społecznymi podziałami.
Ostatnie jego utwory jak "Dziennik z podróży do Yngwl" czy "Kości i ciało" nie są już tak zdecydowaną i ostrą krytyką społeczności i rzeczywistości koreańskiej jak te z lat siedemdziesiątych - dziewięćdziesiątych. Pisarz zaczyna dążyć do łagodzenia kontrastów otaczającego świata, szuka kompromisu między krańcowo odmiennymi postawami.
Dzięki lapidarnemu, przejrzystemu i "eleganckiemu" stylowi Lee Kang-baeka jego sztuki cieszyły się ogromnym zainteresowaniem i odnosiły duże sukcesy nie tylko w Korei, lecz także na scenach europejskich.
Lee Kang-baek napisał ponad czterdzieści dramatów, które zostały wydane w siedmiu zbiorach pod wspólnym tytułem "Antologia dramatów Lee Kang-baek'a" (Lee Kang-baek higok chnjip), wydanych w latach 1982-2004. Jest on laureatem licznych nagród i odznaczeń literackich i teatralnych. Dramaty jego cieszą się cały czas dużą popularnością i odnoszą sukcesy w teatrach Azji, Europy i Ameryki.