Autorzy

PANKOWSKI Marian
(ur. 9 listopada 1919, Sanok, Polska)
Poeta, krytyk literacki i historyk literatury, dramaturg i prozaik. W 1938 roku rozpoczął studia na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tym samym roku debiutował fragmentem poematu "Las" zatytułowanym "Czytanie w zieleni", który wydrukował w "Sygnałach" i za który otrzymał wyróżnienie w konkursie poetyckim tego pisma. W 1939 roku wiersze Pankowskiego ukazywały się na łamach "Naszego Wyrazu", "Fantanu" i poznańskiej "Kultury". Po wybuchu II wojny światowej poeta był uczestnikiem kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli uciekł i przedostał się do rodzinnego Sanoka, gdzie pracował jako robotnik w fabryce wagonów. Działał w konspiracji jako członek Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. W marcu 1942 roku został aresztowany przez gestapo. Więziono go w Sanoku i Tarnowie, a potem był więźniem obozów koncentracyjnych w Oświęcimiu, Gross-Rosen, Nordhausen i Bergen-Belsen. Po wyzwoleniu wyjechał do Belgii, gdzie mieszka do dziś.
W Belgii skończył Universite Libre de Bruxelles, a następnie od 1950 roku pracował jako lektor języka polskiego na brukselskim uniwersytecie. Kontynuował także twórczość literacką - publikował wiersze w londyńskich "Wiadomościach" i "Orle Białym", a także w pismach krajowych - "Odrze", "Odrodzeniu", "Twórczości". W latach 1951-58 był członkiem komitetu organizacyjnego międzynarodowego Biennale Poezji w belgijskim mieście Knokke. W tym czasie zaczął publikować wiersze w języku francuskim, na który tłumaczył też utwory polskich poetów. Rozpoczął także twórczość przekładową z języków francuskiego i niemieckiego na polski. Artykuły i recenzje ogłaszał między innymi w czasopiśmie "Les Journal des Poetes". W latach 1953-57 prowadził dział recenzji poetyckich w paryskiej "Kulturze". Na początku lat sześćdziesiątych zaczął publikować artykuły, prozę i dramaty w pismach londyńskich: "Kontynenty-Nowy Merkuriusz", "Tydzień Polski", "Oficyna Poetów". Od 1962 roku współpracował z "Moderne Encyklopedie Der Wereld Literatur", dla której opracowywał noty biobibliograficzne o polskich pisarzach współczesnych. W 1963 roku otrzymał nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Doktoryzował się na podstawie rozprawy poświęconej Bolesławowi Leśmianowi. W 1976 został profesorem nadzwyczajnym, a cztery lata później profesorem zwyczajnym i kierownikiem Wydziału Slawistyki na Uniwersytecie Brukselskim, gdzie wykładał literaturę polską. Belgia, w uznaniu jego zasług dydaktycznych i literackich, przyznała mu najwyższe odznaczenia, między innymi Officier de l`Ordre de Leopold II (1961), Commandeur de l`Ordre de la Couronne (1971), Grand Officier de l`Ordre de la Couronne (1981) i La Croix Civique de la 1-ere Classe (1981). W 2003 roku został uhonorowany nagrodą Stowarzyszenia Kultury Europejskiej za zasługi dla kultury polskiej na obczyźnie.
Wydał między innymi tomy "Smagła swoboda" (1955), "Matuga idzie" (1959), "Kozak i inne opowieści" (1965), "Pątnicy z Macierzyzny" (1987), "Putto" (1994), "Z Auschwitzu do Belsen" (2000), "W stronę miłości" (2001). Był dwukrotnie nominowany do Nagrody Literackiej NIKE (2001, 2002). W ostatnich latach wydał tomy prozy: "Fara na Pomorzu" (1997), "W stronę miłości" (2001), "Złoto żałobne" (2002), tomy dramatów: "Teatromanie nad świętym barszczem" (1995), "Ksiądz Helena" (1996), "Pięć dramatów" (2001).
Pankowski jest jednym z najlepszych, a zarazem najmniej znanych w Polsce, pisarzy mieszkających i tworzących poza granicami kraju. W 2003 roku magazyn "Ha!art" zorganizował sesję literaturoznawczą o twórczości pisarza.