"Przygoda pana Trapsa"
NIE DALEJ jak wczoraj pisałam o spektaklach polskiego Teatru TV jako o doskonałym artykule eksportowym i o tym, że właśnie Teatr TV powinien nas reprezentować na międzynarodowych festiwalach. Nim artykuł się ukazał, Teatr TV zaprezentował (nie po raz pierwszy zresztą) spektakl, jak ulał na międzynarodowy rynek i na międzynarodowe festiwale.
Gdybyż to "Przygoda pana Trapsa" pojechała na taśmie filmowej do Pragi na festiwal! Jakaż sława spadłaby na głowę polskiej telewizji, jaki zachwyt wzbudziliby polscy aktorzy! Jak dumni bylibyśmy, że pokazaliśmy to, co mamy najlepszego.
Ale Durrenmatt został przygotowany na polski rynek. I za to także chwała telewizji.
Durrenmattowska "Kraksa" jest dobrze znana czytelnikom. Słuchowisko, z którego powstała, posłużyło do telewizyjnej adaptacji. Jest ono chyba jeszcze lepsze niż nowela. Ma świetną dramaturgię, dowcipniejsze zakończenie. Ale spektakl TV przewyższył wszystko - dzięki, koncertowej grze aktorów. Jan Świderski ukryty pod kapitalną maską, trochę przypominającą maski Solskiego, gdzieś między Harpagonem a Ojcem z "Niespodzianki" Rostworowskiego (wg zdjęć w albumie jubileuszowym) stworzył postać bezkonkurencyjną. Był sarkastyczny i groźny, uradowany swym zwycięstwem i udaną zabawą, zdziecinniały i mądry, a przy tym pełen poczucia humoru.
Stanisław Zaczyk, pogodny i beztroski z początku, rozbawiony pomysłami wesołych staruszków, nagle - doskonale i dyskretnie podkreślił to aktor - zaczyna odczuwać niepokój, lęk, przerażenie, a za chwilę przyzna się do zbrodni.
Pozostali trzej "emeryci". Aleksander Bardini, Saturnin Butkiewicz, Władysław Krasnowiecki oraz jedyna kobieta - Zofia Małynicz - dopełniali doborowej obsady. Żadnej szarży, żadnych przerysowań - słowem same kreacje. Słowa uznania należą się także reżyserowi Konradowi Swinarskiemu za umiar i sprawną organizację całości oraz reżyserce TV Joannie Wiśniewskiej - pokazywała zawsze to, co powinniśmy widzieć.
Autorką przekładu i adaptacji TV była Barbara Witek-Swinarska.
