Ich dwoje i ta trzecia
"Jeśli kochasz - zabij" w choreogr. Elwiry Piorun z Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu. Spektakl w Gdańsku recenzuje Tadeusz Skutnik w Dzienniku Bałtyckim.
Gdyby nie "ta trzecia" postać, najnowszą produkcję Polskiego Teatru Tańca z Poznania można by określić tak: banalna, "stara jak świat" historia trójkąta małżeńskiego. Widowisko "Jeśli kochasz - zabij" rozpoczyna małżeńska nuda na kanapie; wędrówka po skali radiowej czy telewizyjnych kanałach, brak elementarnego kontaktu, kończące się jej próbą odejścia. Pomiędzy nimi wywiązuje się walka o walizkę, zakończona nerwowym tańcem i jednak - pozostaniem kobiety. Wtedy wkracza "ta trzecia".
Jakby uosobienie przeszłości, podkreślone suknią ("lata dwudzieste, lata trzydzieste") i muzyką tamtych lat. Uruchamia tych dwoje, którzy nie potrafią zbliżyć się do siebie, w duchu jazzowym. Kiedy zaczynają czuć bluesa, przepędzają "tę trzecią". Ale dalej się im nie klei, choć z podręcznej szafy wybierają nowe rekwizyty, tj. nakładają nowe osobowości. Najwyrazistsza w tej serii prób sekwencja "jestem w ciąży", okazuje się ciążą urojoną, Jaśkiem pod sukienką leżącym na kanapie od początku świata. Wtedy znów wkracza "ta trzecia".
Już nie w sukni, lecz w halce, czyli bliższa ciału. Tych dwoje uznaje ją za wcielenie ich kłopotów z sobą i postanawia pozbyć się radykalnie: ukatrupić i do szafy! Tak też się staje, ale czy od tego świat staje się lepszy? Nie cały świat, świat tych dwojga? Hm. Powstaje pytanie: kim jest "ta trzecia"? Prościutka fabuła zaczyna się komplikować. Świat dwojga młodych ludzi (plus kanapa z jaśkiem, szafa, kamera wideo) nabiera wymiarów antycznej tragedii. Nie ma wprawdzie chóru, który by nam opowiadał co widzimy (choć sekwencje erotycznego tańca transmitowane przez kamerę na ekran mogą pełnić taką rolę), ale jest jedność miejsca i czasu akcji. Cała trójka tancerzy (wszak to Polski Teatr Tańca!) bez zarzutu. Główną rolę gra Paulina Wycichowska. "Tą trzecią" jest Elwira Piorun, a mężczyzną Konrad Stefański.
