Osaczeni w próżni
Teatr dyr. Warmińskiego gra wytrwale jego sztuki. Ta, konsekwencja ułatwia. Brandstaetter, na przykład, ma o wiele większe kłopoty z wystawianiem swoich utworów i trudniej jego scenopisarstwo śledzić tak dokładnie jak Warmińskiego. Przed kilku laty (dawno temu) napisał Warmiński, dwie sztuki o tematyce wiejskiej. Te sztuki osiągnęły wyżyny etapu i omawiano je obszernie. Podtrzymuję twierdzenie, że "Zwycięstwo" było ówcześnie zwycięstwem młodego autora, jego gorących przekonań i temperamentu pisarskiego. Była to sztuka aktualna, o podbudowie społeczno - politycznej, podobnie jak "Chwasty".
Na etapie "Melodramatu" utwór przywitali krytycy zjadliwie. Lecz widzowie klaskali. Któż wówczas nie łaknął tematyki obyczajowej?
Etap obecny? Tu gorzej. I konkurencja rozległa i najosobliwsze zapotrzebowania zaspokajane ponad rzeczywistą potrzebę. Gdyby choć chleb razowy po różnych hors d'oeuvre'ach! Ale to raczej któraś tam woda po importowanych kisielach. Lokalizacja w czasie i miejscu (Polska powstańcza, rok 1944) jest tak powierzchowna, że autor słusznie uniknął bliższych określeń (Warszawa, Wisła...) Nie na wiele ten zabieg pomógł. Tragiczna sytuacja grupki rozbitych powstańców - nie wzrusza mimo, że autor spiętrzył różne okropności - właśnie dlatego, że została oderwana od życia, że dzieje się w politycznej i społecznej próżni (braku tego zastąpić nie mogą aluzje do momentu historycznego). A gdy nie bronią uczucia, sztuka pada, bo jej konflikty psychofizjologiczne i moralne nie wytrzymują egzaminu.
Teatr Ateneum jak zwykle sumiennie i życzliwie przygotował sztukę swego dyrektora. Śródka, Swiderska, Kostecki, Pluciński, Ejmont, Rułka, Łapiński, Radwan, Zembrzuska reprezentowali rozmaite postawy moralnie osaczonych, Pawlik nadrabiał butą niepozorną figurę oficera SS, Sarnawska ofiarnie grała powstańczego kociaka, a Eleonora Lorentz niezbędną w takich sztukach obłąkaną.
