33 omdlenia
Antoni Czechow żył krótko, ledwie 44 lata. W dorobku pozostawił nie tylko wielkie arcydzieła, jak "Wiśniowy sad", "Trzy siostry" czy "Wujaszka Wanię", ale także mniejsze formy sceniczne. Trzy z nich - "Oświadczyny", "Niedźwiedź" i "Jubileusz" w jednym spektaklu połączył Zbigniew Zapasiewicz dopełniając spektakl fragmentami "Łabędziego śpiewu" i "Rozmów o teatrze". Co łączy te trzy krotochwile dramatyczne z wielkimi dziełami? Przede wszystkim poczucie humoru i ironia, z jaką pisarz patrzy na wady bliźnich. Te wprawki dramaturgiczne Czechowa są też niezłym materiałem dla aktorów. Zbigniew Zapasiewicz znalazł sojusznika w Starym Aktorze, który słowami Czechowa tak krytycznie mówi o teatrze: "Patrzysz na scenę i widzisz, jak w życiu. W dzisiejszym teatrze oczekujemy ekspresji, efektu (...), żeby mróz przeszedłam po plecach."
"33 omdlenia" miały premierę w styczniu 1994 roku w Teatrze STU w Krakowie. W "Oświadczynach" niezguła Iwan przyjeżdża prosić o rękę Nataszy, ale coraz to nowe spory, a to o Wołowe Łączki, a to, który pies jest lepszy -Zabij czy Zagraj - odsuwają coraz bardziej uroczysty moment. "Niedźwiedź" - takim epitetem obdarzyła młoda wdowa Pawłowa porucznika artylerii w stanie spoczynku, który zakłócił spokój jej życia domagając się spłaty długu męża. Z kolei na "Jubileusz" wtargnęła Natalia Smirnowa, żona emerytowanego urzędnika wojskowego domagająca się zwrotu zaległych pieniędzy. I zupełnie nie interesuje jej, od kogo je zdobędzie.
"33 omdlenia" (być może w zgodzie z zaleceniem Czechowa) mają scenicznej ekspresji aż w nadmiarze, zwłaszcza w pierwszej części "Oświadczynach";Zapasiewicz, który spektakl nie tylko wyreżyserował, ale wcielił się w trzy postaci, nie obawia się ostrych aktorskich środków - mocnej charakteryzacji, nawet zapomnianych już przyklejanych nosów, peruk, każe aktorom zmieniać głos. Jednak aż tak wielka wyrazistość i postaci rysowane ostrą kreską nie zawsze dobrze wypadają na małym ekranie.
