Artykuły

Na górnych deskach scenki Ogniska Polskiego bez dekoracji, bez charakteryzacji, bez gestykulacji, bez kostiumów, z rolami w rękach, "na siedząco" niemal boso, wyczarowali aktorzy londyńscy sztukę Żeromskiego "Uciekła mi przepióreczka". Świadkiem tej wielkiej wiktorii czystego słowa było niewielu, bo też wybrano termin niestosowny (21 grudnia). Niech żałuje ten, kto nie przyszedł! Był to teatr doskonały, teatr wyobraźni.

(-)

W "Ognisku" londyńskim było tylko słowo. Ale to słowo porywało aktorów wywołując gesty zakonspirowane, kurcząc ich twarze, zmuszając ich do gry niejako odmiennej, a widownie zmuszając do współgry w tym misterium. Uczta, prawdziwa, uczta. Teatr dobry dobry nie poprzestawała na małym, na jak najmniejszym. Smugoniowa i Przełecki siedzieli w przyzwoitej od siebie odległości, a widzieliśmy pocałunek.

(-)

Pan Wojtecki był znakomity (-). Dane nam było patrzeć na ból i mękę, na oczyszczenie, na dramat rezygnacji, wyrażony niesłychanie prosto i tym b. interesująco.

Żonę Smugonia grała prześlicznie p. Buchwaldowa, onego czasu partnerka samego Osterwy (-)

Zapachniało mi dobrym teatrem i dawnymi dobrymi laty.

(-)

Księżniczkę grała p. Pawłowska, nowa osoba dla wielu...

Smugoń p. Skwierczyńskiego borykał się w naszej pamięci z Jaraczem, lecz ujrzeliśmy postać b. prawdziwą, wzruszającą, narysowaną środkami prostymi i pełną ekspresji.

Galeria profesorów w wykonaniu p. Modrzeńskiego, Szpiganowicza, Belskiego, Felsztyńskiego i Karpowicza (skreślono z konieczności dwie role)przedstawiała się interesująco i bogato, obsady zaś dopełniła trafna sylwetka w wykonaniu p. Halicza.

Reżyserował p. Radulski.

Odczyt Terleckiego poprzedził ten skromny, ale naprawdę piękny wieczór urządzony staraniem ZASP i Towarzystwa P.T.P. dla uczczenia 25 rocznicy śmierci pisarza.