"Iwona" na scenie teatru
Radomski teatr imponuje swoją prężnością. Po premierze "Ani z Zielonego Wzgórza" pracują wszystkie trzy sceny, a w przygotowaniu jest już kolejna pozycja - "Kordian" Juliusza Słowackiego. W oczekiwaniu na ten spektakl aktorzy wystawiają na dużej scenie równie trudny dramat Witolda Gombrowicza - "Iwona, księżniczka Burgunda". Jak sztukę odbierają widzowie, a jak czują się w niej aktorzy?
Piotr Bąk odtwarzający zamiennie z Andrzejem Redoszem postać księcia Filipa powiada: wdzięczna rola, którą chciałby zapewne zagrać każdy młody aktor. Książę nie jest wprawdzie postacią; tytułową w dramacie lecz tytułowa bohaterka, Iwona, nie zaistniałaby bez ludzi ją otaczających, tworzących dwór. Wspólnie z Andrzejem otrzymaliśmy więc ciekawe zadanie aktorskie. Gramy jedną postać, ale jakże zmienną, przeżywającą różne stany i kaprysy. Była nim fascynacja, uwodzenie prostej i "nienormalnej" dziewczyny. Ponieważ reżyser, którym jest Marcin Sławiński pozostawił nam pewną swobodę w podejściu do roli, obaj jesteśmy różnymi Filipami. Ja spontaniczny. natomiast kolega spokojny i jakby bardziej myślący. Nasze wspólne cechy: bunt i niegodzenie się z istniejącym stanem rzeczy wynikają z gombrowiczowskiej intencji dramatu.
Z punktu widzenia odbiorcy "Iwona" ma renomę dzieła elitarnego. Stanowi przykład teatru skomplikowanego, który z natury rzeczy jest przedmiotem zainteresowania widza wyspecjalizowanego, uznającego teatr za swoje hobby. Sztuka, której treścią są starcia jednostki z aparatem władzy wymaga wychwycenia wielowarstwowego smaku dramatu, w którym mniej chodzi o fabułę, a na pierwszy plan wysuwa się forma. W tym gatunku Gombrowicz i chyba Witkacy, są autorami jedynymi odkrywczymi.
Pierwsze przedstawienia udowodniły, że radomska publiczność sprostała wymaganiom stawianym przez autora "Iwony" jak i twórców i scenicznej wersji dramatu. Zrozumienie znajduje ranga utworu oraz poniesiony wysiłek reżyserski, i aktorski.
