Tu zabrakło nie tylko psa
"Mój boski rozwód" w reż. Zbigniewa rybki w Teatrze im. Kochanowskiego w Radomiu. Pisze Zbigniew Wieczorek w Gazecie Wyborczej - Radom.
Powodzenie tego typu literatury, reprezentowanej u nas przez Katarzynę Grocholę, podpowiedzieć powinno twórcom spektaklu, że widz utożsami się tylko z dobrze sobie znanym światem. Tu potrzeba, przywołując tytuł znanej polskiej komedii, "samych swoich". Mimo zalewu popularnej produkcji zachodnich telewizji nie jesteśmy jeszcze na etapie wczucia się w problemy sytych i bogatych Brytyjczyków. Może to będzie kiedyś nasz świat, ale teraz radomska pięćdziesięciolatka, nawet jeżeli ma życiowe problemy to nie tego rodzaju.
W tym rozminięciu się kulturowym upatruję trudności, jakie napotkała odtwórczyni roli Angeli, Izabela Brejtkop - Frączek. Niełatwo poruszyć uczuciami widowni, kiedy wytwarza się naturalny dystans między światem bohaterki i widzów. Opór stawia już język przekładu, gdyż mało śmieszne wydają się określenia: okrągła głowa, meksykański embrion, mały rycerz, grota tysiąca przyjemności. Całe życie Angeli jest zresztą takie sztuczne i pozbawione celu. Właściwie to rozwód okazał się życiowym błogosławieństwem dla pustej i hedonistycznej egzystencji. Wytrącił ją z rutyny i kazał spojrzeć na siebie uważnie. Niewiele pewnie to da, gdyż takiego życia nie da się zmienić wraz z partnerem. Po zawirowaniu i chwilowym kryzysie ekonomicznym nastąpi stabilizacja wieku średniego. Znów będzie nuda i przesyt.
Miało być zabawnie, ale nie jest. Widownia nauczona na sitcomach śmieje się na zawołanie, wyczuwając raczej, że powinno być śmiesznie. Niektórzy pewnie jeszcze pamiętają graną pewnego razu w radomskim teatrze przez Krystynę Jandę sztukę "Shirley Valentine" Russella, którą warto przywołać jako przykład komedii z jednym aktorem w roli głównej. Widownia siedziała zaczarowana i ocierała łzy śmiechu. Tamten dramat Shirley przekonywał prawdą psychologiczną, ten zaś niedoszły przebój Geraldine Aron jest pustym, nieprzystającym do polskich realiów portretem klasy próżniaczej.
(...)
Dyrektor Zbigniew Rybka jest w radomskim teatrze takim nowoczesnym gospodarzem, który swoim odbiorcom zapewnia rozmaitość duchowej strawy. Tym razem jednak dodatkowo wcielił się w rolę reżysera widowiska. To częsty przypadek w polskim teatrze i tylko w nielicznych przypadkach szczęśliwy. Kiedy spoglądam na historię radomskiej sceny, to widzę, że rzadko który menedżer sprawdził się w tej specyficznej roli. Ale każdy artysta ma prawo do błędu, a dyrektorzy do doświadczania artystów. W tej ostatniej produkcji teatru na pewno scenograf, Iza Toroniewicz, zdała swój egzamin na piątkę. Jak widać z trudem, przede wszystkim w sztuce dla masowej widowni, codziennie buduje się markę Teatru Powszechnego.
***
Cały artykuł w Gazecie Wyborczej - Radom.
