POWRÓT MAMY
Lekka komedia w 3 aktach Marii Jasnorzewskiej-Pawlikowskiej. Reżyseria: H. Małkowska. Dekoracje W. Małkowski.
Lekka komedia na temat ciężkiej tragedii. Tato chce mieć mamę, jako czynnik porządku i troski o niego i dom, a pannę Dianę jako... przyjemność, słońce i drugą młodość. Syn pożerca niewieścich serc chce w domu tylko mamy i czystej atmosfery rodzinnej. Córka niemal podlotek wygłasza filozoficzne poglądy i popiera pragnienie taty. I tak dalej. Nie ma to wszystko specjalnie głębokiej treści. Tematyka dosyć konwencjonalna i oklepana. Postawa moralna niewyklarowana. Nie wiadomo właściwie dlaczego lepiej że mama wraca, skoro nie jest źle, że synalek szaleje i szumi. Cóż jednak wymagać od lekkiej komedii. Nie można nawet robić zarzutu z bardzo uproszczonej psychologii postaci, które myślą nie żywymi myślami, lecz szablonami.
Skutkiem tych braków psychologicznych wszystkie postacie są też nieco papierowe.
Ratuje sytuację błyskotliwe słowo, żywy i bardzo zgrabny dialog, no i tempo. Sztuka toczy się wartko i mimo, że się dzieje w niej mało, robi wrażenie wielkiej ruchliwości, daje złudzenie bardzo żywej i realnej akcji. Jest to zresztą niewątpliwa zasługa reżysera.
Zespół robił jak największe wysiłki, by wypełnić własną inwencją luki charakteryzacyjne postaci scenicznych. Nie zawsze było to łatwe i czasem prowadziło do lekkiej szarży (Gołaszewska jako Diana), lub też niewyraźności (Strzelecki jako Rembert senior). Nie dla wszystkich ról była też odpowiednia obsada. Wasilewski n. p. będąc doskonale jak zwykle sobą dał jako Rembert junior postać nieco niewiarogodną w absolutnym braku kultury ruchów. Maria Wilkoszewska, jako Rembertowa zwłaszcza w pierwszym akcie, bardzo dobra. Dobra również jest Przysiecka, jako Beata. W sumie przedstawienie składne i pozostawiające dobre wrażenie. Dekoracje, mimo pomysłowości w II akcie, nie zachwycają. Centrala Mebli, choćby dla reklamy, mogła by do III aktu dać meble mniej standartowe i bardziej efektowne.
