Jordan
Teatr Powszechny im. Zygmunta Hubnera w Warszawie: JORDAN Anny Reynolds i Moiry Buffini. Przekład: Małgorzata Semil. Reżyseria: Agnieszka Glińska, scenografia: Magdalena Maciejewska. Prapremiera polska 5 III 1996.
Kilkunastoletnia dziewczyna zabiła swojego małego synka; czeka w celi więziennej na wyrok. Taki jest punkt wyjścia monodramu napisanego przez angielskie autorki na podstawie przeżyć jednej z nich (tyle że matkobójczyni). Drastyczność tematu, jak i forma sztuki stanowią trudny próg dla wykonawczyni roli Sharon. Dorocie Landowskiej udało się go pokonać z powodzeniem. Pokazała jakby dwie postaci w jednej, trafnie różnicując środki aktorskiego wyrazu. Niefrasobliwą młodziutką dziewczynę, którą pociąga lekkie życie, i kobietę, która nie może unieść ciężaru dzieciobójstwa. Nie w każdym punkcie roli ta dwoistość jest zaznaczona czysto, ale obcujemy z postacią wiarygodną, a nawet chwilami przejmująco prawdziwą. Zaś na plus reżyserce liczę to, że starała się sztukę wyprowadzić z ram "dokumentu życia", nadać jej uniwersalną wymowę: wstrząsającego świadectwa ludzkiej samotności w brutalnymi agresywnym współczesnym świecie. Co uznali jurorzy tegorocznego Festiwalu Teatru Jednego Aktora, nagradzając Landowską. Oby więc ten niecodzienny monodram, mający już kultową widownię, był utrzymany w repertuarze Powszechnego. Warto.
