Zabawa w psy
"Ferdynand Wspaniały" - Ludwik Jerzy Kem, adaptacja sceniczna - Halina Krzyżanowska, muzyka - Roman Czubaty, reżyseria i choreografia - Zbigniew Czeski, scenografia - Liliana Jankowska. Teatr K6media, Warszawa.
ZA moich szczenięcych lat, wśród istnego potopu anegdot o dzieciach, czyli jak się wówczas mówiło: "O naszych milusińskich" kursował następujący, niewinny żart: babcia oprowadza parę nieletnich wnucząt po ogrodzie zoologicznym. Zatrzymuje się przed klatką z bocianem i powiada: "Patrzcie to jest ptak, który przyniósł was mamusi i tatusiowi". Na to sześcioletni braciszek zwraca się szeptem do swej, nieco młodszej, siostrzyczki: "Jak myślisz, można powiedzieć babci prawdę?".
Oczywiście w dobie produkowania lalek służących uświadomieniu seksualnemu osesków (w Sztokholmie sprzedają nawet "lalki w ciąży", którymi można demonstrować normalny poród), publikowania bajeczek o rodzicielskich rozwodach (Gunilla Bernstrom "Mias pappa flyttar"), komiksów o marketingu (Sabina Gayet i Gerald Mesny "Archibald et les pingouins") lub czytanek o kryzysie mieszkaniowym (Annette i Talus Taylor "Barbapapasi") - dowcip z bocianem jest tak naiwny, że nie zabawi nawet maluchów. Bo cóż właściwie, prócz zupełnej nieodpowiedzialności za czyny, dzieli dziś świat dzieci od świata dorosłych?
Powiedzenie, że teatr dla dzieci to taki sam teatr jak dla dorosłych, tylko lepszy - należy do obiegowych sloganów działaczy kulturalnych i zazwyczaj pozbawiony jest jakiegokolwiek pokrycia w praktyce. Szlachetnego odstępstwa od tej reguły dokonano w Teatrze Komedia, wystawiając musical wg "Ferdynanda Wspaniałego" Jerzego Kerna z bardzo dobrą, nowoczesną i dorosłą muzyką Romana Czubatego.
Istotnie jest to spektakl lepszy od ! wielu jakie widywało się w tym teatrze. Spektakl, mimo że w warstwie tekstowej przeznaczony dla dziecięcej widowni, wystawiono zgodnie ze wszystkimi prawidłami prawdziwego musicalu dla prawdziwej, pełnoletniej publiczności. Nie zabrakło tu nawet pięknych, roznegliżowanych dziewcząt w podwójnej roli kociaków-kotów. Ale cóż w tym złego, skoro i tak drugoklasiści przynoszą do domu dowcipy, od których uszy więdną ich rodzicom. Nic gorszącego w Komedii nie ma, jest natomiast prawdziwy musical, wystawiony bardzo sprawnie, tanecznie, dowcipnie, w pomysłowych dekoracjach. Przypuszczani, że dzieci zaprowadzone na "Ferdynanda" zagustują w teatrze bardziej niż po tradycjonalnych Czerwonych Kapturkach i Babach Jagach. Oczywiście, aby Kern dotarł do swojej widowni, trzeba sztukę wystawiać nie wieczorem, po "Dobranocce", lecz o znacznie wcześniejszej porze. Ale to sprawa zupełnie prosta i czysto organizacyjna.
Autorem "dorosłego" potraktowania dziecinnego widowiska jest ZBIGNIEW CZESKI, nie tylko reżyser, lecz także choreograf przedstawienia. Jego pracy należą się słowa uznania. Ruch, tempo, układy taneczne, czy pantomimiczne udały się znakomicie. Żadnego infantylizmu, żadnego pozwalania sobie na "teatrzyk dla milusińskich", wszystko na serio. Bo istotnie na serio zrobiono wszystko w tej ładnej, sympatycznej, nie pozbawionej ambicji wychowawczych bajeczce.
Z prawdziwą przyjemnością, dzięki Kernowi i dzieciom, spotkaliśmy się na scenie Komedii z pełną, jak zawsze wdzięku Benigną Sojecką (dorośli też chcieliby ją częściej oglądać), Barbarą Bargiełowską, zabawnie parodiującą operetkową divę, z Witoldem Kałuskim prezentującym postać namaszczoną i komiczną zarazem, z gromadą pięknych i zdolnych dziewcząt, wśród których wybijały się na plan pierwszy: Anita Dymszówna (występująca gościnnie) i Agnieszka Fitkau. Józef Osławski w roli tytułowej zrobił mi pewien zawód: stanowczo, jak na moje wymagania, zbyt nieśmiało eksponował psie cechy swego bohatera. A przecież to właśnie byłoby zabawne i jak bardzo na miejscu.
W "Małym" - "Zabawa w koty", w Komedii - zabawa w psy, Rozmaitości szykują "Żaby", zaiste zoologiczny sezon!
