"Antygona" w Teatrze Kameralnym
Co roku wczesną wiosną, w okresie świąt boga winnej latorośli i odradzającej się natury - Dionizosa, częścią uroczystego święta były przedstawiania dramatyczne tragedii i komedii. Treścią ich były wydarzenia mityczne, czasem współczesna historia. Zawartością głębszą interpretacja tych wydarzeń, próbująca rozwiązać zagadnienia dotyczące sensu życia i postaw człowieka wobec świata. Tragicy dążyli do interesującego, a często i wstrząsającego przedstawienia mitu. Celem nadrzędnym jednak było ukazanie na przykładzie losów bohaterów, działania praw kierujących życiem ludzkim. Widz w starożytnej Grecji przychodził do teatru znając już dokładnie treść sztuki, znał ją z podań śpiewanych, recytowanych przez rapsodów Dlatego więc poeta dramatyczny nie miał ambicji wymyślania nowych zdarzeń, kładł natomiast cały wysiłek w nadanie znanym sprawom głębszego sensu, w wytłumaczenie pobudek działania bohaterów i w ten sposób docierał do najgłębszych tajemnic ludzkich charakterów i do tajników ludzkiego działania. Tragedie greckie były, pisane na teatr ogromny. Siłą ich było SŁOWO poety.
W V wieku p.n.e. tragedia starogrecka przeżywa swój rozkwit, tworzą wtedy Ajschylos, Sofokles i Eurypides.
Sofokles był synem właściciela warsztatu nożowniczego. Życie jego uważano za wzór szczęścia. Jako młody chłopiec słynął z piękności. Śpiewał i tańczył w chórach chłopięcych. W wieku dojrzałym piastował odpowiedzialne i zaszczytne godności państwowe. Napisał 123 tragedie, z których niemal połowa uzyskała pierwsze miejsce w konkursach tragediowych. Z tej bogatej twórczości zachowało się wiele drobnych fragmentów i siedem wspaniałych sztuk: "Ajaks", "Antygona", "Trachinki", "Król Edyp", "Elektra", "Filoktet", "Edyp w Kolonii".
Jako arcydzieło "Antygona" Sofoklesa jest dziełem wielu znaczeń i można ją rozumieć na różne sposoby. Tradycyjna interpretacja widzi tu konflikt między polityką a moralnością, konflikt, którego ofiarą pada Antygona. Antygona która ośmieliła się $tawić czoła rozkazowi silniejszego. Antygona dorastająca dopiero do podjętego przez siebie zadania. Z ust jej słyszymy jedno z najpiękniejszych wyznań greckich uzasadniające postawę bohaterki: "Współkochać przyszłam nie współnienawidzić". W sztuce tej manty wielkie spory przeciwstawnych racji zawarte w dialogach Kreona i Antygony, Kreona i Hajmona.
Można jednak spojrzeć na sprawę inaczej: jako na konfrontację dwu modeli władzy. Antygona - córka królewska i narzeczona przyszłego króla - to potencjalna współwładczyni Aktualny władca - Kreon, autokrata gwałci normę moralną. Antygona występuje jako strażniczka tej normy. Sprawa Antygony, problem postępowania wynikający z czucia tego co słuszne, a nie z zewnętrznego nakazu jest aktualna zawsze stąd ciągłe powroty tej sztuki na sceny świata, albo w oryginalnym kształcie, albo w nawiązaniu do sztuki. Sofoklesa twórców tej miary co Anouilh I Berthold Brecht. Prapremiera światowa Antygony odbyła się około 440 r.p.n.e w Atenach premiera polska w 1903 r. w Krakowie.
23 października 1983 w Teatrze Kameralnym w Sopocie odbędzie się premiera Antygony. Reżyseruje Marek Okopiński, scenografia Jadwiga Pożakowska, muzyka Roman Nowacki, ruch sceniczny Alicja Boniuszko, przekład Stanisław Hebanowski muzyka Roman Nowacki.
