Artykuły

Niejeden już rym w świetle jupiterów wybłysnął, niejeden zawył do księżyca. Sam ze trzy lub cztery dziarsko popełniłem, męskich, żeńskich i nijakich. Rym to jednak inny niż wszystkie, z materii dwoistej, dworskiej też nieco. Dwusylabowy dwuślad, dwutaktowy nietakt, rym dualny, słowno-skórny, rymarski, że tak powiem - pisze Zenon Fajfer na stronie Korporacji Ha!art.

Wielce paradoksalny przy tym. Paradoksalny, bowiem okazuje się, że najbardziej dosłowne jest to, co cielesne.

Jak taką figurę stylistyczną nazwać? Bo że nie wystarczy powiedzieć "asonans" ani "konsonans", to oczywiste. Dysonans, rym dysonansowy? Mniejsza o to, niech się głowią mądrzejsze Ten tego.

I co ma teraz biedny czytelnik takich rymów począć, do jakiej Muzy westchnąć? Gdzie jest prawda, a gdzie tylko prawdy pozłota? W którą stronę pójść? Bo wybór stanął między rażącą co poniektórych dosłownością obrazowania, a obrażonym Majestatem Jego Teatralnej Mości K********.

Lecz i takie pocieszenie w tej ciężkiej godzinie mnie nachodzi:

A więc nie tylko ja - naiwny amant Muz Wysokich - nieraz się głowiłem, po cóż ten ucieszny Smierdiakow tak tą poduszką wywijał, że aż główka czegoś mniejszego wychynęła spod przykrótkiej koszuliny, odkrywając nieznane wcześniej pokłady Dostojnego Dzieła... Albo ten stary Karamazow, równie tajemniczą a wzniosłą golizną (pardon, nagością) po scenicznej nocy świecący, czy inny cyklista na Rowerze cyrkulujący... Po co to, czemu służy?

"Przekraczanie" Magiczne słowo. "Obszary kompromitacji" Magia do entej. "Prawda naszych dotyków rzeczywistości" Szkoda mówić, tego wypowiedzieć się po prostu nie da.

Tłum rozebranych kukiełek w poszukiwaniu Autora? Grotobójcy, co w ostatnim rzędzie z mikrofonem udaje Kantora? A wśród zagubionych istot wypranych z odzienia, nie mniej zagubiony widz szukający zrozumienia Wszyscy, jak owadzie gęby obserwowane pod lupą, rozpaczliwie machający odnóżami i trzęsący

Dość, powiedział ktoś. I wypiął się co niemiara, gdy zdumiony Voyerysta właśnie przecierał okulary. Aż szkiełko z hukiem wypadło i ze skomleniem na cztery litery spadło, uderzając wprost w ten Międzyludzki Kościół w takie zaszczyty wpatrzony, niebotycznymi wieżycami w chmurach takich zanurzony, że wyżej mogą być już tylko smoki. Smoki-cmoki, żeby pozostać w rymarskim klimacie.

Ten Bezmiar, ten Bezkres, ten Apeiron! Ten Złotego Cielca kult

Zanim jednak dostąpił tak zgrabnego rymu, Złoty Cielec Teatru po wielokroć dawał światu marnemu - do Zrozumienia. Że nie jest godzien dumnego miana Artysty ten, komu brak Odwagi przekraczania granic Kto sztuce nie Ofiarował swoich obszarów kompromitacji, czy tak jakoś

Gdyby ofiarnej aktorce publicznie tej odwagi powinszował Albo dyskretnie włączył jej "strefę kompromitacji" do gry, wmontował oba pośladki w przedstawienie Lub zwyczajnie zignorował, puścił rym mimo oczu i uszu Krótko mówiąc, gdyby miał krztynę humoru, odrobinę dystansu, gdyby umiał przekroczyć własne kabotyństwo

Niestety, nasz Złoty Cielec rymu nie zdzierżył.

Niewiarygodne, że tych kilka ledwie sekund autentycznego (bo niewyreżyserowanego) przekroczenia wystarczyło, by przyćmić tak wieloletnie, wielogodzinne grachanalia. Dość ambarasujący to widok: wybitny artysta zachowujący się jak zwykły filister, płaczący w mediach na widok tego, do czego mogą prowadzić jego własne, beztrosko pretensjonalne, retoryczne wycieczki.

Czyżby zapragnął w ten sposób obnażyć swój osobisty "obszar kompromitacji"? Zapragnął, że tak nieśmiało zapytam, stać się jeszcze większym artystą? Jeśli tak, to droga otwarta: "Tu jeszcze dalej możesz iść" Tylko - czy można być Jeszcze Większym Artystą?

Zenon Fajfer - poeta, twórca liberatury. Tworzy indywidualnie i w duecie z Katarzyną Bazarnik. Książki: "Oka-leczenie" (2000-2009), "(O)patrzenie" (2003), "Spoglądając przez ozonową dziurę" (2004), "dwadzieścia jeden liter" (w przygotowaniu). Również twórca teatralny, spektakle autorskie: "Madam Eva, Ave Madam" (1992), "Finnegans Make do myśli, słów i uczynków Jamesa Joyce'a" (1996), "Pieta" (2007).