Historia PRL według Mrożka
Ten spektakl jest realizacją niezwykłego pomysłu dramaturgicznego. Scenarzysta i reżyser sztuki Jerzy Jarocki napisał jej tekst wykorzystując fragmenty dramatów Sławomira Mrożka ("Zabawa", "Emigranci", "Pieszo", "Alfa", "Portret"), jego szkic "Popiół i Diament?", a także oryginalne pieśni z lat stalinowskich. Premiera odbyła się przed rokiem w Teatrze Polskim we Wrocławiu i wtedy to jeden z recenzentów zauważył dowcipnie, że tę sztukę "Jarocki napisał Mrożkowi".
Mamy trzy główne, przeplatające się ze sobą sekwencje - okres powojenny, lata stalinowskie i stan wojenny. Właśnie ten ostatni wątek, wyjęty z mało znanej sztuki Mrożka "Alfa" (1982) opisującej obóz internowanych, jest w spektaklu najmocniejszy i zarazem najbardziej przejrzysty. Równie dobrze sprawdzają się fragmenty "Pieszo" (1980), dramatycznej opowieści o polskiej tułaczce. Innych zgoła znaczeń nabierają fragmenty "Emigrantów". Dialog między inteligentem a prostakiem na emigracji staje się rozmową między zomowcem a internowanym. Co ciekawe, ta wymiana poglądów brzmi całkiem wiarygodnie.
Pozostaje jednak generalna wątpliwość, czy tak właśnie Sławomir Mrożek widziałby historię PRL? Ale wobec bezradności tak artystów, jak i historyków wobec "minionego okresu" każda próba analizy jest cenna.
Są w tym spektaklu świetne sceny, jak choćby ta, w której młody człowiek obojętny wobec "jedynie słusznej rewolucji" zaczyna śpiewać pieśni o socjalizmie.
