Białe balony pamięci
"Białe baloniki" w reż. Agaty Bizuk w Teatrze Pinokio w Łodzi. Pisze Agnieszka Jedlińska w Expressie Ilustrowanym.
To w zasadzie nie jest spektakl dla dzieci. A już na pewno nie dla najmłodszych. Z pewnością jednak powinni go obejrzeć rodzice.
Szczególnie zabiegani, goniący za kasą, rekompensujący potomstwu swoją nieobecność kupowaniem niepotrzebnych zabawek. "Białe baloniki", prapremierowy spektakl w Teatrze Pinokio, to niezwykle odważna i gorzka opowieść o współczesnych dzieciach - samotnych, zagubionych.
Piotruś zaprzyjaźnia się z bawełnianą skarpetką taty, kiedy jego mama wpada w depresję po odejściu męża. Chłopiec i Skarpeta chcą zbudować skrzydła, dzięki którym pofruną w kosmos na jego poszukiwanie. Ten tymczasem wraz z nową kobietą "szuka siebie".
Pan Piotruś (czuje się dorosły i musi pomóc mamie) trafia na bajecznie kolorową wyspę, gdzie króluje tajemnicza, ale dobra i kochana Mamma. Tyle że zamiast niej poznajemy starszego, egzaltowanego pana z fioletową brodą i grupkę dziwacznych dzieciaków.
Trudno uciec od brutalnego skojarzenia, że owa wyspa to świat Internetu, gier komputerowych, fałszywych dorosłych "przyjaciół" i sekt, którym łatwo ulegają dzieci pozbawione rodzicielskiego ciepła, miłości i zainteresowania.
Opiekun w dobrej wierze zabiera je od Właścicieli, a białe baloniki napełnia ich złymi wspomnieniami z dawnego świata. W zamian zamienia je w radosne, pozbawione refleksji szmaciane lalki - ani dobre, ani złe. Kiedy jednak ktoś nie chce się podporządkować ich zasadom, stają się agresywne i brutalne.
Co ciekawe, reżyserce Agacie Biziuk udało się ubrać scenariusz w taką formę, że nawet młodsze dzieci mogą się na spektaklu świetnie bawić.
Nie rozumieją wprawdzie drugiego dna ani przesłania tekstu, ale śmieją się z wygłupów bohaterów (gonitwy po widowni, obrzucanie jagodami, objadanie się naleśnikami, psikusy i strzelanie z procy) ulegając czarowi świata fantazji. Szczególnie że jak to w bajce - wszystko dobrze się kończy.
