Kobieta i władza
"Kobieta", sztuka współczesnego angielskiego dramaturga Edwarda Bonda, nosi podtytuł "sceny o wojnie i wolności". Wystawiona w warszawskim Teatrze Współczesnym przytłacza widza nagromadzeniem okrucieństwa, epatuje brakiem tolerancji, nieposzanowaniem praw człowieka, ludzką głupotą i uporem w utrzymaniu władzy.
Reżyser - Maciej Englert - wydobył w tym przedstawieniu bezsens wojny prowadzonej między Troją a Grecją o posążek bogini szczęścia.
Przywłaszcza go trojańska władczyni Hekabe w nadziei, że ześle on pomyślność na jej naród, rodzinę, na nią samą. Okazuje się jednak, że posąg sprowadził na Troję same nieszczęścia.
Szczęśliwy dla spektaklu, który trwa ponad trzy godziny, okazał się wybór Zofii Mrozowskiej na odtwórczynię roli tytułowej. Oglądając tę znakomitą artystkę odnosi się wrażenie, że w każdej scenie jest ona po prostu sobą. Nie gra, nie udaje władczej przewrotności, despotyzmu, rozpaczy po stracie dzieci i wnuka czy też późniejszej bezradności ociemniałej wygnanki. Zofia Mrozowska nosi te cechy w sobie, posługując się nimi w zmieniających się sytuacjach. Dla tej zwłaszcza kreacji warto zobaczyć "Kobietę". Ale szkoda, że tylko dla niej, bo przecież sztuka traktuje o problemach ważnych. Ci, którzy ją obejrzą zwrócą także uwagę na rolę Wiesława Michnikowskiego i Barbary Sołtysik. Ona właśnie jako Ismena jest w tym przedstawieniu główną orędowniczką pokoju i przeciwstawieniem Herosa - gra go Jan Englert - w którym skupione zostały cechy najgorsze i działania najokrutniejsze.
To o czym Bond mówi w "Kobiecie" reżyser pokazał rozwlekle, zbyt ciężko i bez polotu. Męczą się aktorzy spacerujący po scenicznych rusztowaniach, męczy się publiczność oglądająca te wędrówki, słuchająca mało dramaturgicznie zagęszczonych dialogów, które deklaruje ledwo wczuwająca się w role część zespołu.
TEATR WSPÓŁCZESNY - Warszawa, Edward Bond - "Kobieta", reżyseria: Maciej Englert, dekoracje: Jerzy Juk-Kowarski, kostiumy: Irena Biegańska, muzyka: Jerzy Satanowski.
