Pusta trumna
Dom Prozorowych w "Trzech siostrach" z krakowskiego Teatru Bagatela ma ściany pokryte jasnymi deskami. Przypomina trumnę, w której zamknięci są jego mieszkańcy. Dobrzy i źli, mądrzy i głupi. Część postaci niesie w sobie słynną Czechowowską atmosferę, a część zdaje się nie mieć nic wspólnego z bohaterami dramatu - daleko im do subtelnych portretów psychologicznych.
Jakimi kobietami są trzy siostry Andrzeja Domalika? W zestawieniu z subtelną urodą Masza Urszuli Grabowskiej uderza oschłością i niekiedy agresywnym zachowaniem. To jednak tylko maska kryjąca rozczarowanie życiem i cierpienie. Irina Magdaleny Walach jest z początku bardzo dziewczęca, ale powoli przemienia się w zmęczoną życiem kobietę. W postaci tej brak rysy, pęknięcia - choćby przejmującej reakcji na spotykające ją nieszczęście - śmierć barona. Olga Aliny Kamińskiej to rola najbardziej schematyczna, niewiele w niej prawdy o niespełnionej, głęboko zranionej przez życie kobiecie.
Mniej ciekawie przedstawiają się w spektaklu role męskie. Wierszynin Sławomira Sośnierza jest sztuczny i patetyczny. Gdy w roli tej występuje (gościnnie) Jan Frycz, przynajmniej można zrozumieć, dlaczego Masza straciła dla niego głowę. Adrian Ochalik jako baron Tuzenbach z wielkim przejęciem wygłasza swoje kwestie. Sygnalizuje chyba w ten sposób, że jego bohater jest młodym idealistą i nie należy jego wypowiedzi traktować poważnie. Może to i uroczo naiwne, ale na dłuższą metę męczące. Natomiast fascynująco rysuje się postać Fiodora Kułygina Dariusza Starczewskiego - prowincjonalnego nauczyciela, żałosnego i głęboko nieszczęśliwego człowieka. Oglądaniu spektaklu towarzyszy wrażenie pustki. Niestety, nie tej egzystencjalnej, dręczącej bohaterów dramatu. W przedstawieniu brakuje intensywnych napięć, emocji, od których gęste powinny być tu pauzy i chwile milczenia. Trumna jest pusta.
