Artykuły

Podeszłam do "Trzech sióstr" bar­dzo osobiście. Starałam się nie myśleć o poprzednich insceniza­cjach. Skupiłam się na bohaterach sztu­ki, próbowałam wnikliwie ich obser­wować i właśnie przez nich dowiedzieć się czegoś więcej o świecie, w którym żyją.

Sztuki Czechowa są ponadczasowe, obchodziły i będą nas obchodzić. Ten pisarz ma niezwykłą siłę mówienia o prostych ludziach, o prostych spra­wach, o prostych emocjach, jego sztu­ki stają się spotkaniami z grupą zwy­czajnych ludzi. To nie są anegdoty ze wstępem, rozwinięciem i zakończe­niem. Czechow nie ma zamiaru wyra­żać sądów, oceniać. Raczej stawia zna­ki zapytania: Jak żyć? Co z tym życiem zrobić? Próbujemy, mozolimy się, mę­czymy i co z tego - oto najbanalniejsza, ale najgłębsza prawda o nas. Jesteśmy blisko siebie, ale nie możemy się dogadać. Jesteśmy skazani na jakiś los, ale nie umiemy się z tym pogodzić.

Czechowa czytam przez współczes­ne kino brytyjskie, szczególnie przez filmy Mike'a Leigh. Leigh, tak samo jak Czechow, wchodzi z butami do do­mów bohaterów i uczestniczy przez chwilę w życiu najzwyklejszych ludzi. Nie oglądamy ich obiektywnie, śledzimy ich emocje.

Akcja "Trzech sióstr" obejmuje czte­ry lata. Bohaterów sztuki spotykamy w czterech etapach życia. Widzimy ich wiosną, zimą, a potem latem, jesienią, w sytuacjach zarówno zwyczajnych, jak i ekstremalnych. Próbujemy się do­myślić, co się stało w tym czasie. To trochę tak, jak jazda autobusem ciągle tą samą trasą. Spotykamy wciąż tych samych ludzi. Nie wiemy o nich wiele, domyślamy się: "O, ta pani się zmie­niła, a ta pani teraz czyta, kiedyś nie czytała. A ten pan się chyba zakochał w tej pani, bo już tak długo razem jeżdżą". Nagle spostrzegamy, że inny pan, który jeździł z nami autobusem przez kilka lat, już się nie pojawia: "Co się z nim stało? Zmienił trasę? Może umarł?".