Kordian z supermarketu
"Mit: Kordian" w reż. Macieja Sobocińskiego w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Ocenia Krzysztof Kucharski w Słowie Polskim Gazecie Wrocławskiej.
Napytanie - kim był Kordian? - dwóch uczestników sondy upierało się, że Kordian to Makuszyński, który na imię, miał Kornel. Na widowni siedziałem obok młodej polonistki Izy Antkowiak, która nigdy nie widziała na scenie "Kordiana".
Maciej Sobociński, brunet w okularach i reżyser zdarzenia, wcześniej kroił śmiało Mickiewiczowskie "Dziady". Teraz też zmajstrował spektakl: błyskotliwy momentami car, ale i jest nużący fragmentami rozgadaną poetycką frazą, która dziś trąci myszką. Młody reżyser ociosał go mocno z romantycznych uniesień i próbował na naszych oczach rozgryźć Kordiana i poddać próbom jego bohaterstwo. Najmocniej to widać w scenie spisku i przed sypialnią cara, kiedy młodego biorą w obroty Imaginacja i Strach (obie postacie gra wspaniale Krzesisława Dubielówna).
Wmontowane w spektakl sondy , wcale nie niszczą struktury , dramatu, a nawet dodają pikanterii ekspozycji Konrada jako patriotycznego wzorca. Brawa na koniec były letnie, żywiej zareagowali wszyscy, gdy wyszedł do ukłonów Wielki Książę, czyli Paweł Okoński. Jeśli wybiorę się jeszcze raz na ul. Zapolską na romantyczny collage "Mit: Kordian" zbudowany na kanwie dramatu Słowackiego, to na pewno właśnie dla niego w roli księcia Konstantego, ale i dla Wojciecha Ziemiańskiego, który wziął na siebie kilka ról nadając wszystkim diabelski sznyt. Kiedy się już jakoś pogodziłem, że ten Kordian musi skakać po półkach w supermarkecie, żeby mu patriotyczna adrenalina rosła, na taśmociągu wyjechał z magazynu biały królik, który okazał się starym sługą i piastunem Kordiana - Grzegorzem (Zygmunt Bielawski). Młody Wojciech Mecwaldowski grający Kordiana nie porywa, nie niesie widowni, choć reżyser konsekwentnie całe przedsięwzięcie oplótł wokół tytułowej postaci. Mimo różnych wad o tym przedstawieniu można rozmawiać i chyba się nawet pospierać.
