Wszyscy mają kłopoty z Chopinem
"Tysiąc kolorów" w chor. Takako Matsudy i "Nienasycenie" w chor. Pawła Matysika w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
Andrzej Adamczak odczytywał kilka miesięcy temu muzykę Chopina przez współczesną subkulturę Japonii. Japonka Takako Matsuda zinterpretowała Chopina przez filtr Polski, którą wybrała jako miejsce do życia. Obie choreografie powstały w Polskim Teatrze Tańca w ramach obchodów Roku Chopina.
Takako Matsuda wychowywała się z muzyką Chopina w tle. Ale nie znała konotacji, w jakich ona powstawała. Podczas konferencji prasowej poprzedzającej premierę przyznała, że zaczęła czytać tę muzykę na nowo po zapoznaniu się z historią Polski, uwikłaniem historycznym kompozytora... I zdaje się, że to nowe odkrycie trochę zaszkodziło spektaklowi.
Takako Matsuda proponuje w swojej choreografii bardzo ciekawy ruch: wyrazisty, zdecydowany, bardzo czytelny. Momentami jednak staje się on zbyt oczywisty, bliski pantomimie. Chwilami autorka choreografii za dosłownie przekłada muzykę na kroki, gesty, miny. Ale może dzięki temu przełamuje pewne stereotypy krążące wokół muzyki Chopina.
W jej interpretacji muzyka wielkiego Fryderyka traci ckliwość i romantyczny sentymentalizm. Staje się dowcipna albo bardzo męska, chwilami wręcz szorstka. Widać, że Takako Matsuda próbuje rozpoznać Chopina. Widać, że ma z nim kłopoty. Prezentacji tego spektaklu na pewno szkodzi miejsce. Scena w Studio Polskiego Teatru Tańca jest po prostu za mała.
Premierę chopinowską poprzedził również spektakl premierowy "Nienasycenie" [na zdjęciu]. Paweł Matyasik odwołuje się do inspiracji Witkacym. Ale czy to takie ważne? Zdaje się, że można by znaleźć kilka innych głośnych powieści, które pasowałyby do tego, co zobaczyliśmy. Powstał spektakl nużący, momentami nieestetyczny, choć tancerki piękne. Moda na brutalistów minęła, dość mamy tego naokoło.
