Takich parków już nie ma
W ramach Teatru Rzeczypospolitej od czwartku gości we Wrocławiu (na scenie Teatru Polskiego), gdański Teatr Wybrzeże. Przyznam się, że bardzo dużo obiecywałem sobie po zrealizowanym tam przez Krzysztofa Babickiego "Parku" Botho Straussa. Czytany wcześniej przeze mnie dramat zachodnioberlińskiego pisarza wydawał się stworzony wręcz idealnie dla teatru. Tymczasem siedząc na widowni miałem okazję przekonać się, iż niemieccy krytycy mają jednak trochę racji. Sztuka nie jest bowiem niczym nowym ani rewelacyjnym.
O kryzysie cywilizacji, upadku moralności i innych tego rodzaju ważnych sprawach mówi się i pisze nie od dziś. Również pomysł wpisania mitycznych bohaterów (u Straussa są to szekspirowscy: Tytania i Oberon) w naszą codzienność nie oszałamia oryginalnością. Wypełniony elfami i nimbami gaj letniej nocy zamieniony zostaje przez Straussa w park.
Przewrotnie jednak widz do końca nie ma pewności czy przypadkiem nie znajduje się w cyrku (te ryki tresowanych zwierząt i martwy, pusty trapez). Zatem wszystko jasne. Piękna i zmysłowa (a także spragniona) Tytania oraz pocieszny (jak mi go było żal) Oberon zesłani do miejskiego parku, mają nauczyć nas (obojętnych i porządnych) miłości i rozkoszy. Tymczasem okazuje się, że trafili do cyrku - dzisiejszej rzeczywistości. Reżyser Krzysztof Babicki wiernie oddaje przesłanie autora sztuki z wyczuciem scenicznym a także ze smakiem budując lekko zwariowany i somnambuliczny nastrój spektaklu. Wypalający się świat nie od dziś interesuje Babickiego. Żałuję tylko, iż nie była w stanie przekonać mnie (nie wspomnę o zauroczeniu) gra aktorów, w sumie surowa i sztuczna. Przyznaję jednak szczerze, że podobała mi się Ewa Kasprzyk - momentami zniewalająca jako Tytania. Zgrabnym pomysłem było skomponowanie jej z Jerzym. Łapińskim jako Oberonem. Również urokliwa jest scenografia Anny Marii Rachel. Szkoda tylko, że jej, secesyjny park nie pasuje do dramatu Straussa.
